Vorige week is de ploeg van 14 man uit NL in Itepela aangekomen en ze zijn met veel enthousiasme aan de slag gegaan om een gezondheidspost te bouwen. Na deze eerste week staan bijna alle muren al van het 36×8 meter grote gebouw. Komende week nog wat pilaren storten en het dak erop… het wordt echt de grond uit gestampt en de sfeer is ontzettend leuk, kijk maar mee:
Het was een gewone middag en Tomé (één van de werkers) had aanwijzingen nodig bij het werk in de tuin. Op de één of andere manier hebben ze je altijd nodig als je op het punt staat om weg te gaan. Dus ik loop even snel mee, onze schuin aflopende tuin in en vergeet te kijken waar ik stap……: midden op een grote steen die onder mijn voet wegrolt en ik ga helemaal finaal door mijn enkel. Het moet echt jaren en jaren geleden zijn dat ik dat voor het laatst heb gedaan maar de pijn brengt alle herinneringen weer snel boven. Ik lig letterlijk te rollen op de grond a) van de pijn en b) omdat ik geen enkele steun meer heb in mijn enkel. De honden denken dat het een nieuw spelletje is en springen half op me terwijl een bezorgde Tomé ze probeert weg te houden. Ik ben mijn primairy health care school in Engeland niet helemaal vergeten dus met ondersteuning hink ik zo snel mogelijk het huis in op zoek naar iets waarmee ik kan koelen en de zwelling enigszins mee kan beperken. De keuze valt op een ingevroren zip-lock bag met pompoensoep die zijn werk uitstekend doet……… Lees verder
Leven in Afrika is altijd vol verrassingen; soms mooi …….en soms niet zo mooi. In een arm land als Mozambique is er vrij veel diefstal. Het is helaas een stuk makkelijker om te jatten dan om er voor te werken. Nu hebben we hier heus wel politie, maar die werken toch niet hetzelfde als in NL. Als ze al een keer iemand pakken dan betaal je als dief gewoon oom agent een paar vrolijke steekpenningen en je staat zo weer buiten de cel. Over het algemeen is de lokale bevolking hier heel gelaten onder; ze halen hun schouders op en zeggen ‘dat is nou eenmaal zo, kun je niets aan doen’. Maar dat wil niet zeggen dat er geen frustraties borrelen. Met name als je een groep bij elkaar hebt kunnen dingen hier wel eens uit de hand lopen. Zo ook afgelopen donderdag.
Op woensdagmiddag lagen er twee rovers op de loer langs een pad door de bush en die overvielen iemand op een brommer. De man werd vermoord en de brommer werd gestolen. Een dag later zien de mensen uit de wijk achter ons de brommer rijden met de twee dieven erop. De familie van de beroofde en vermoorde man was al naar de politie geweest om verhaal te halen maar die gingen niets doen. ‘Wat moeten we doen als we de dief vinden?’ ‘Doe maar wat je wil!’, had de politie geantwoord. En nu reden de onverlaten op de gestolen brommer langs hun gebied. Ze werden snel overmeesterd, vastgebonden en afgetuigd (dat is nog niet zo heel vreemd hier). Maar het groepje mensen was ondertussen gegroeid tot een gefrustreerde menigte en het was niet te houden. De eerste werd overgoten met benzine en in de brand gezet om vervolgens in het meertje achter ons te worden gegooid waar hij acuut verdronk. Zijn maat wilde het verbrandingsritueel vermijden en dook zelf meteen ook maar het water in alwaar ook hij verdronk. We konden de menigte zo zien vanuit ons huis. Gelukkig hadden we op dat moment niet precies door wat er aan de hand was maar het gebeurt wel ‘live’ zo ongeveer in je achtertuin (de dam en het meertje liggen 300 meter achter ons huis; op de eerste foto zie je hoe ver onze schutting bij het meer vandaan ligt). De dag erop waren ze nog bezig de lichamen te bergen. Leven in in Afrika…….
De DTS is ook van start gegaan onder leiding van Dinis en Balbina. Het thema is ‘gerechtigheid’ naar aanleiding van Micha 6:8. Dit land schreeuwt om Gods gerechtigheid maar dat is nog mijlenver bij ons vandaan. We bidden voor transformatie, verandering en vrede in de harten van de Mozambikanen.
Na een toch best wel heel erg vermoeiende reis zijn we weer in Lichinga aangekomen!!
Woensdag 1 april waren we om 14:30 op het vliegveld om onze terugreis te aanvaarden. Het was weer een interessant verhaal. Het begon al bij het inchecken……… Ik zal maar niet alles helemaal vertellen want dat duurt te lang voor een blog als deze. Het basis idee is dat Kenya Airways de gewoonte heeft teveel mensen voor een vlucht te boeken en als iedereen dan toch komt op dagen dan knikkeren ze zonder na te denken een paar mensen van de vlucht af. In dit geval waren dat Sandra en Judah; ze konden wel naar Londen maar stonden pas voor de vlucht van de volgende dag op de rol. Het was een redelijke puinhoop en ik kan je zeggen dat we elke helpdesk en transferbalie tussen Amsterdam en Lilongwe uitgebreid bezocht hebben. Alleen al op Schiphol zijn we aan vijf balies geweest. Lekker ontspannen reizen zat er dus niet echt in deze keer. Maar uiteindelijk kwamen we allemaal op de juiste dag met dezelfde vlucht aan in Lilongwe. Alleen wel een paar uur later, want ze hebben het hele vluchtschema omgegooid zonder klanten met een bestaand ticket daarvan te informeren?!?!? Geen bonuspunten voor Kenya Airways dus deze keer. Gelukkig stond onze collega nog braaf te wachten toen we aankwamen. Alleen als je vlucht zo wordt getorpedeerd door het systeem is er een grote kans dat je koffers ergens achterblijven. Met spanning bij de band gewacht maar we misten 4 x 23kg koffers uit het bagageruim. Vinden ze die weer? In wat voor staat? Wanneer? Moeten we nu een paar dagen daarop wachten voordat we naar Mozambique rijden? Na wat paperassen en getelefoneer kregen we de volgende ochtend om 10.30 een verlossend berichtje op de telefoon van en Malawiaanse collega: ‘The bags have arrived. You can come and collect them’. Halleluja!!! Snel naar het vliegveld gesjeesd en meteen door gereden naar de grens waar we een half uur voor sluitingstijd aankwamen. Aan de grens wilden ze denk ik ook snel naar huis want ze hoefden niets in te zien, alle papieren en paspoorten werden in één keer gestempeld zodat we ‘s avonds om 22.30 heerlijk op onze eigen bank konden neerploffen: Home sweet home!
Gister zijn we in optocht met drie auto’s en drie aanhangers van Andijk naar de container in Oldebroek gereden. Vol met allemaal handige, mooie, prachtige spullen die we naar Mozambique kunnen meenemen. We zijn de laatste dagen heel druk geweest om alle spullen te verzamelen van de verschillende plekken in Nederland en om alles uit te zoeken, in te pakken en te administreren zodat wij (en straks ook de douane) weet wat er in welke doos zit. We willen iedereen ontzettend bedanken die spullen heeft gedoneerd!
Zoals jullie weten zijn het niet onze eigen containers maar mogen we ‘meeliften’ op een bouwproject waar we ook bij betrokken zijn in Itepela. We kunnen dus niet ongelimiteerd doorgaan met het verzamelen van spullen maar willen de ruimte die we krijgen zeer specifiek gebruiken voor dingen die we dringend nodig hebben in Mozambique. Daarmee dus even feedback naar jullie allemaal dat we vanaf heden alleen nog dingen die op ons lijstje.nl vermeld staan kunnen aannemen (afgezien van een paar afspraken die nog staan).
Wij zijn zeer dankbaar voor deze mogelijkheid en dat hij door jullie allemaal met twee handen is aangegrepen om mooie spullen naar Afrika te verschepen. Dank jullie wel voor alle dozen, zakken en tassen vol moois. De eerste container wordt hoogstwaarschijnlijk eind deze maand al verscheept. Dan komt hij eind mei in Itepela aan en daar blijven de bouwspullen staan, maar moeten onze spullen nog met een truck 110 km verder, naar Lichinga vervoerd worden. De andere 2 containers worden pas in mei of juni verscheept, dus het duurt best nog wel een hele tijd voordat alle spullen op de juiste plaats zijn. Maar als het dan eindelijk zover is, zullen we zeker weer foto’s op deze site zetten!
Wauw lieve mensen; dat waren vijf bijzondere en intensieve maanden!!! Dank jullie wel voor het meeleven en meebidden en meehelpen tijdens dit grote avontuur. Na de drie maanden theorie fase hebben we een geweldige outreach tijd gehad. De school werd opgesplitst over 3 reis teams en 1 thuis-blijf-team. Het thuis-blijf-team had twee zwangeren waarvan er één beviel in de laatste weken: een prachtig meisje Sofia, 2 kilo zwaar was 4 weken te vroeg geboren maar moeder en kind sterkten snel aan.
Na drie maanden in Ntaja, Malawi te zijn geweest ging ons team naar Mecula. Grappig hoe mensen altijd zeggen dat ‘anderen’ in de bush wonen maar zij niet. Wij vinden dat we hier in Lichinga al redelijk in de bush wonen in de meest afgelegen en arme provincie van een derde wereldland. Maar dan moet je eens 310 km naar Marupa (dan ben je écht in de bush zeggen de mensen van Lichinga. Wel nee: Mecula, dát is pas in de bush want dat is nog eens 150 km verder dan Marupa. Maar Mecula heeft nog steeds elektriciteit dus daarom gaan we met de tenten naar Macalange want dát is pas écht in de bush. En inderdaad; hier is echt helemaal niets. Behalve dan een overheidsproject die een heel aantal mensen vaste zonnepalen heeft gegeven zodat ze de hele dag door knalharde muziek over het dorpje laten bléren. Maar dan gaan we de auto in om écht écht écht de bush in te gaan. We gaan naar Mbamba en we vertrekken vroeg. 3 minuten buiten het dorp zien we een geweldig grote hyena de weg overschieten, verderop een paar gazellen die sierlijk het bos in vluchten en voordat we in Mbamba aankomen zien we hoe een kudde van 20 grote elanden nog snel voor onze auto’s langs willen. En dan, in Mbamba….. houdt de weg op.
Wij zijn onderdeel van een team dat de eerste contacten legt met een Yao moslim gemeenschap, we zijn welkom en ze willen graag dat we blijven om een kerk te bouwen! Gods koninkrijk wordt zichtbaar op deze plek! Ik ga met een paar jongens 3 kilometer lopen naar de Lugenda rivier om drinkwater te halen. Links en rechts olifantensporen terwijl we over het smalle pad naar de rivier lopen. De rivier is schitterend!!! Er zwemmen krokodillen in de rivier maar we hebben toch stiekem snel gezwommen toen ze even niet keken. Terwijl we opdrogen in het gloeiend hete zand aan de kant denk ik aan de tekst: gaat dan heen en predikt het evangelie…… tot aan het einde der aarde. Nou, dat is dus hier bijvoorbeeld. Een voldaan gevoel in mijn binnenste: ik ben af en toe een rare vent misschien maar ik ben blij dat God me op deze weg heeft geroepen en het voelt GOED om met Hem op pad te gaan.
Bij terugkomst in Lichinga is het racen om alles af te ronden. We hebben een prachtig feest weekend met diploma uitreiking en na vijf maanden zien we de studenten één voor één weer naar huis gaan. Een gevoel van leegte maar ook van opluchting en voldoening; we hebben het gehaald! We hebben een DTS geleid in Mozambique! God is getrouw, wij zijn moe en we zien uit naar Nederland (we landen op 24 november op Schiphol!!!!)
Wat gaat de tijd snel als je eenmaal begint aan een Discipelschap Trainings School. Wij zijn alweer 10 weken onderweg! De studenten doen het fantastisch dit jaar. Een jonge ploeg van 4 echtparen en 13 singles die zeer enthousiast zijn. Het werd nog even spannend toen een leraar onverwachts niet kon komen maar we hadden gelukkig in no-time een hele goede vervanger voor hem.
groepsfoto DTS 2014
Abuba, Helena, Didi, Enrique en Simeão
Nelito, Paulina en Pasie
Bakar
Hierboven een groepsfoto van onze hele school en vervolgens de studenten waarmee wij op outreach gaan.
De DTS is echt levensveranderend voor de studenten…………Lees verder
Deze ochtend om kwart voor zeven zit ik op de bank met de laptop om een mail te schrijven en terwijl ik net zit hoor ik een hoop gepiep van buiten onder ons houten dek komen. Het houten dek is hoog genoeg om er onder door te kunnen kruipen en als ik naar buiten ga zie ik in het verste hoekje onze vrouwtjes hond Simba liggen……….met een hoop wriemelende puppies op zoek naar melk! Maar liefst 8 tegelijk!!! Octo-mom. We wisten uiteraard al lang al dat ze zwanger was maar vannacht was het dus zover.
Weer een nieuwe ervaring in ons zendelingen-leven. De honden zijn hier niet zozeer omdat wij van huisdieren houden maar vooral om de dieven weg te houden. En dat doen ze zeer goed; vooral Kelubai (een grote ridgeback) is zeer angstaanjagend als hij tegen het hek opspringt en blaft. De honden waren meer een ‘must’ dan een vrijwillige keuze maar goed. Nu zijn ze allebei net over 1 jaar oud (15 maanden en 16 maanden) en hupsakee ze zijn al ouders van een achtling. En zo worden wij verzorgers van een complete kennel! We hebben eerst maar eens extra voedsel naar de nieuwe mama gebracht met veel proteïnen zodat ze een beetje op krachten kan komen. Ze ligt helemaal te shaken in het hoekje.
De puppies lijken echt op hun vader met een donkere kleur (Simba is hoogblond) en de typerende ridgeback lijn over hun ruggetjes. We hopen dat ze het allemaal overleven en dan gaan we over een tijdje kijken voor een leuk nieuw verblijf voor ze want acht is toch echt een beetje teveel.
En dan meer weer even een ‘tussenbericht’ want we zijn nog steeds niet thuis van onze reis naar Nampula. Onze tijd daar was wèl erg bijzonder: Jeugd met een Opdracht wil graag een nieuwe basis starten in deze provincie en nu zijn er maar liefst twee andere organisaties die vragen of we hun terrein en werk zouden kunnen overnemen. We hebben beide organisaties bezocht en zijn flink aan het bidden met de familie die er dus over denkt om naar Nampula te gaan verhuizen. Gaaf om nieuwe vriendschappen te maken en oude vriendschappen te versterken. Maar toen, na een kleine week moesten we dus nog terug naar huis. Ondertussen was onze prachtige Niassa province in een modderpoel veranderd. Oh ja, voor diegenen die nog niet vloeiend zijn in Ci-Yao: Niassa betekent zoiets als ‘land van het water’. Need I say more?
Reis met ons mee door het kijken van deze video (en bid alvast maar voor onze terugreis!!). Later meer over wat we hier doen. Liefs Frank, Sandra, Judah!