Wat een schrik was het dat de moeder van Frank zowel in november als ook in december een hersenbloeding had gekregen! Wij besloten in nauw overleg met de broer en het zusje van Frank en met ons thuisfront, om snel naar Nederland te komen, terwijl we nog maar net 7 weken terug in Mozambique waren. En zo stonden wij op maandagavond 19 december, na een reis van bijna 3 lange dagen, naast haar ziekenhuisbed. Diezelfde week kreeg ze er ook nog eens een longontsteking overheen en we dachten dat we haar gingen verliezen. Maar nee; haar wil om te leven is heel groot en het is ook heel mooi om te zien dat God ons lichaam zo gemaakt heeft dat het wil herstellen.

Mam is begin januari verhuisd naar de revalidatie afdeling van het St. Nicolaas verpleeghuis in Lutjebroek. In hoeverre revalidatie nog mogelijk is, gaan we zien maar haar hele linkerkant is verlamd en zelfs zonder gevoel. De revalidatie zal dus vooral van de rechterkant vandaan moeten komen. Slikken is nog steeds heel moeizaam, maar praten gaat al beter. Mam geniet van visite en zij herkent iedereen absoluut.

Ook van kaartjes kan ze enorm genieten en die worden vaak meermaals voorgelezen. Mocht jij haar ook een kaartje willen sturen, welkom op:

Frank bezoekt haar dagelijks 1 of 2 keer en ook Judah (oma’s grote vriend – zoals zij hem zelf noemt) en ik komen vaak langs. Wij gaan kijken hoe wij samen met de familie alles goed kunnen regelen voor mam en daarna gaan we kijken wanneer we weer teruggaan naar huis.

Volgende keer zullen we vertellen hoe de zaken in Mozambique evengoed verder gaan.

Dank voor alle gebeden en meeleven!

De Gereformeerde Kerk in Andijk fietst morgen – 25 september voor Mozambique Judah fietst ook mee.

Wie wil hem sponsoren?

Terwijl wij van ons verlof in NL genieten, gaat het werk in Mozambique goed door. Wij hebben bijna dagelijks contact met verschillenden uit ons team en het is bijzonder om te horen dat het allemaal lekker gaat. God blijft wonderen doen in de kliniek; hongeren worden gevoed; kinderen gaan naar school; weduwen krijgen weer waardigheid; er wordt omgezien naar ouderen…! Hier een filmpje van Eugénia – mijn rechterhand in de kliniek over hoe het met haar en de kliniek gaat, gemaakt vóórdat wij op verlof gingen.

Onze NLse collega Leoni leidt samen met onze Mozambikaanse collega Arcanjo de Discipelschaps Training School (DTS) en wij zijn enorm trots dat deze school, na 5 jaar op een lager pitje gestaan te hebben, weer gestart is. Zij hebben er al een maand onderwijs op zitten en trekken er dit weekend in 3 verschillende teams op uit om in onze provincie met woord en daad te vertellen wat zij geleerd hebben: dat God van de mensen houdt!

Wij zijn sinds eind mei ‘op’ Andijk – in het dorp waar mijn familie woont en we genieten van het heerlijke weer en de lange avonden! Ook genieten we van het gemak waarmee van alles te koop is, van lekker eten wat je maar wilt (héérlijk dat zo ongeveer elke denkbare groente en fruit in de winkel ligt!); Judah heeft een abonnement op het plaatselijke zwembad en wij lopen regelmatig een gezellig rondje op het dorp of fietsen wat rond.

Als je ons wilt ontmoeten ben je welkom op Hoekweg 36, Andijk en kan dat ook op de volgende zondagen als Frank preekt, zie in de kolom hiernaast.

Met mij, Sandra gaat het heel goed! Vóórdat we naar NL kwamen waren we in Zuid Afrika en daar zagen we op de röntgenfoto dat mijn bot goed hersteld was van de val. Ik heb na mijn 7 weken op de bank zitten, 6 weken met krukken gelopen en daarna liep ik zonder krukken (nog een beetje waggelend) in NL het vliegtuig uit. Ik voel nog steeds wekelijkse vooruitgang en ben heel dankbaar dat alles zonder operatie zo goed hersteld is.

Het is regenseizoen in Mozambique. Alles groeit en bloeit en is heerlijk groen maar aangezien de meeste wegen hier gewoon modderpaadjes zijn heeft het ook wat nadelen. Zoals jullie hieronder kunnen lezen…..

Sandra geeft haar gezondheids-collega’s regelmatig les op donderdagmiddag maar de laatste keer dat ze dat ging doen, belandde ze zelf in de gezondheidszorg. Als wij met de auto bij het centrum aankomen zijn er vaak spelende kinderen of werkende collega’s die de poort voor ons opendoen. Maar als het regent blijft iedereen lekker binnen. Dus Sandra springt zelf uit de auto om de poort weer dicht te doen maar glijdt vreselijk uit op ons modderige oprijpad. Nadat ze zichzelf met moeite weer omhoog heeft gehesen en met hulp van een vriendin de ergste modder van zich af heeft gekregen gaat ze strompelend en met pijn eerst nog even anderhalf uur les geven (bikkel). Als ze vervolgens thuis komt kan ze eigenlijk al niet meer lopen. Niet alleen van de pijn en stijfheid maar er is iets grondig mis met haar heup.

De nieuwe bureaustoel met wieltjes van Judah biedt uitkomst en we rijden haar die avond zo de badkamer en haar bed in. De volgende dag is het niet beter en beginnen we ons toch wel ernstige zorgen te maken. Een röntgenfoto dan maar in ons lokale ziekenhuis. Dat is natuurlijk ook een heel gedoe: auto in en uit, daar een leen-rolstoel organiseren, contact met een lokale arts en dan na wat bureaucratisch gedoe een röntgenfoto uit het jaar nul (zie foto’s). De laborant zegt niets te zien maar onze collega uit Chile (goed opgeleide fysiotherapeut) en Sandra zelf zien wel degelijk een scheur in haar heup (femur-hals). Met behulp van de keukenlamp van de buren lukt het een knappe foto te maken van de röntgenfoto en zo gaan deze foto via WhatsApp de wereld rond: naar Chile, Malawi en Nederland.

Veel vrienden hebben ergens een orthopeed-vriend(in) in het vriendenbestand zitten en al snel komen de adviezen binnen. Alle artsen uit het Westen zeggen als eerste direct ‘operatie en drie schroeven er in’. Artsen uit andere landen zeggen dat ze met 6 weken volledig rust ook prima uit de voeten kan (deze woordspeling krijgen jullie er gratis bij!). Na meer contact overleg en uitleg van onze Afrikaanse context is de consensus van eigenlijk iedereen dat het inderdaad met volledige rust goed kan genezen omdat het bot wel gebroken maar niet verplaatst is.

Nou en zo gaat het nu bij ons. We hebben al 5 weken achter de rug waarin Sandra eigenlijk alleen op bed of op de bank ligt. Ze geeft nog steeds Judah les in de ochtend en doet enorm veel administratie werk dus ze hoeft zich gelukkig niet te vervelen. Uiteraard is het wel pittig voor iedereen en we hopen en bidden dat ze snel aan haar herstel mag beginnen te werken. Beter dus dan Humpty Dumpty want die maakte een grote val en niemand kon hem weer in elkaar zetten. Voor Sandra zien we uit naar een volledig herstel! Bidden jullie mee?

Hallo lieve mensen! We zijn zo maar weer een nieuw jaar ingerold. Meestal schrijven we netjes een stukje met één onderwerp zoals de communicatie-adviseurs ons voorhouden. Maar deze weken is alles een mix, een brij en een mengelmoes van dingen. Blijkt dat het leven niet altijd onderwerpen één voor één wil behandelen maar soms alles gewoon over de schutting gooit. Gelukkig zitten er ook hele mooie en goede dingen tussen.

Hoe gaat het nou? We hebben het jaar afgesloten als team met een team-retreat en dat was fantastisch! Daarna door naar Malawi om les te geven en dat was ook heel leuk. Thuis gekomen kwamen alle vermoeidheid, spanningen en losvliegende griepjes in eens aan onze deur kloppen. We zijn als gezin letterlijk wekenlang in de lappenmand. Dan de één en dan de ander. We hopen dat we er nu bijna weer bovenop zijn.

Ondertussen zijn de moslim-terroristen Niassa binnengedrongen en zaten ze nog maar een paar kilometer van onze basis in Mecula vandaan. Het team, in overleg met ons, besloot om alle leden van de kleine huiskerkjes te evacueren (van sommige gezinnen zijn hun huizen inderdaad ook in de fik gestoken) naar ons centrum in Lichinga. Dus we hebben 56 vluchtelingen en team Mecula doet een geweldig werk om voor ze te zorgen maar tegelijkertijd om ze te discipelen. Al in het tweede weekend hadden we een doopdienst met 6 dopelingen!

Met dat wij veel thuis zitten doen we af en toe ook klussen in en rondom huis en dat is altijd erg leuk aan deze tijd van het jaar. Opruimen, schilderen, dingen fixen en een nieuw bureau en stoel voor Judah zijn studiekamer. Verder is het regenseizoen nu echt begonnen en produceert onze moestuin allemaal mooie groenten. Oh ja, we hebben een Kerspakket gekregen (zie foto)!

Kerst hebben we gezellig met Jan en Bonni bij ons thuis gevierd en week erna was er de jaarlijkse nieuwjaarsparty bij ons thuis. Vier schalen oliebollen, vier boterkoeken, vier gebraden kippen en een grote pan Nasi op tafel en verder alles wat de ruim 30 gasten zelf hadden meegenomen. Ik had op het houten dek de party-lampjes opgehangen en we hebben heerlijk buiten kunnen zitten tot aan middernacht toe. Erg gezellig, Judah had erg veel plezier in vuurwerk afsteken en het was een enorm leuk feest. Sandra was er maar voor een kwart bij want die was de dag ervoor hartstikke ziek geworden en was weer aan het opknappen. We hebben tot middernacht gezongen en gedanst en het nieuwe jaar ingeluid.

Nou dat was zomaar even een impressie hoe het met ons gaat. En hoe gaat het met jou? We denken uiteraard regelmatig aan jullie en bidden jullie dan ook een gezegend 2022 toe.

Veel liefs,

Frank, Sandra en Judah