Frank Obdam

Het is regenseizoen in Mozambique. Alles groeit en bloeit en is heerlijk groen maar aangezien de meeste wegen hier gewoon modderpaadjes zijn heeft het ook wat nadelen. Zoals jullie hieronder kunnen lezen…..

Sandra geeft haar gezondheids-collega’s regelmatig les op donderdagmiddag maar de laatste keer dat ze dat ging doen, belandde ze zelf in de gezondheidszorg. Als wij met de auto bij het centrum aankomen zijn er vaak spelende kinderen of werkende collega’s die de poort voor ons opendoen. Maar als het regent blijft iedereen lekker binnen. Dus Sandra springt zelf uit de auto om de poort weer dicht te doen maar glijdt vreselijk uit op ons modderige oprijpad. Nadat ze zichzelf met moeite weer omhoog heeft gehesen en met hulp van een vriendin de ergste modder van zich af heeft gekregen gaat ze strompelend en met pijn eerst nog even anderhalf uur les geven (bikkel). Als ze vervolgens thuis komt kan ze eigenlijk al niet meer lopen. Niet alleen van de pijn en stijfheid maar er is iets grondig mis met haar heup.

De nieuwe bureaustoel met wieltjes van Judah biedt uitkomst en we rijden haar die avond zo de badkamer en haar bed in. De volgende dag is het niet beter en beginnen we ons toch wel ernstige zorgen te maken. Een röntgenfoto dan maar in ons lokale ziekenhuis. Dat is natuurlijk ook een heel gedoe: auto in en uit, daar een leen-rolstoel organiseren, contact met een lokale arts en dan na wat bureaucratisch gedoe een röntgenfoto uit het jaar nul (zie foto’s). De laborant zegt niets te zien maar onze collega uit Chile (goed opgeleide fysiotherapeut) en Sandra zelf zien wel degelijk een scheur in haar heup (femur-hals). Met behulp van de keukenlamp van de buren lukt het een knappe foto te maken van de röntgenfoto en zo gaan deze foto via WhatsApp de wereld rond: naar Chile, Malawi en Nederland.

Veel vrienden hebben ergens een orthopeed-vriend(in) in het vriendenbestand zitten en al snel komen de adviezen binnen. Alle artsen uit het Westen zeggen als eerste direct ‘operatie en drie schroeven er in’. Artsen uit andere landen zeggen dat ze met 6 weken volledig rust ook prima uit de voeten kan (deze woordspeling krijgen jullie er gratis bij!). Na meer contact overleg en uitleg van onze Afrikaanse context is de consensus van eigenlijk iedereen dat het inderdaad met volledige rust goed kan genezen omdat het bot wel gebroken maar niet verplaatst is.

Nou en zo gaat het nu bij ons. We hebben al 5 weken achter de rug waarin Sandra eigenlijk alleen op bed of op de bank ligt. Ze geeft nog steeds Judah les in de ochtend en doet enorm veel administratie werk dus ze hoeft zich gelukkig niet te vervelen. Uiteraard is het wel pittig voor iedereen en we hopen en bidden dat ze snel aan haar herstel mag beginnen te werken. Beter dus dan Humpty Dumpty want die maakte een grote val en niemand kon hem weer in elkaar zetten. Voor Sandra zien we uit naar een volledig herstel! Bidden jullie mee?

Hallo lieve mensen! We zijn zo maar weer een nieuw jaar ingerold. Meestal schrijven we netjes een stukje met één onderwerp zoals de communicatie-adviseurs ons voorhouden. Maar deze weken is alles een mix, een brij en een mengelmoes van dingen. Blijkt dat het leven niet altijd onderwerpen één voor één wil behandelen maar soms alles gewoon over de schutting gooit. Gelukkig zitten er ook hele mooie en goede dingen tussen.

Hoe gaat het nou? We hebben het jaar afgesloten als team met een team-retreat en dat was fantastisch! Daarna door naar Malawi om les te geven en dat was ook heel leuk. Thuis gekomen kwamen alle vermoeidheid, spanningen en losvliegende griepjes in eens aan onze deur kloppen. We zijn als gezin letterlijk wekenlang in de lappenmand. Dan de één en dan de ander. We hopen dat we er nu bijna weer bovenop zijn.

Ondertussen zijn de moslim-terroristen Niassa binnengedrongen en zaten ze nog maar een paar kilometer van onze basis in Mecula vandaan. Het team, in overleg met ons, besloot om alle leden van de kleine huiskerkjes te evacueren (van sommige gezinnen zijn hun huizen inderdaad ook in de fik gestoken) naar ons centrum in Lichinga. Dus we hebben 56 vluchtelingen en team Mecula doet een geweldig werk om voor ze te zorgen maar tegelijkertijd om ze te discipelen. Al in het tweede weekend hadden we een doopdienst met 6 dopelingen!

Met dat wij veel thuis zitten doen we af en toe ook klussen in en rondom huis en dat is altijd erg leuk aan deze tijd van het jaar. Opruimen, schilderen, dingen fixen en een nieuw bureau en stoel voor Judah zijn studiekamer. Verder is het regenseizoen nu echt begonnen en produceert onze moestuin allemaal mooie groenten. Oh ja, we hebben een Kerspakket gekregen (zie foto)!

Kerst hebben we gezellig met Jan en Bonni bij ons thuis gevierd en week erna was er de jaarlijkse nieuwjaarsparty bij ons thuis. Vier schalen oliebollen, vier boterkoeken, vier gebraden kippen en een grote pan Nasi op tafel en verder alles wat de ruim 30 gasten zelf hadden meegenomen. Ik had op het houten dek de party-lampjes opgehangen en we hebben heerlijk buiten kunnen zitten tot aan middernacht toe. Erg gezellig, Judah had erg veel plezier in vuurwerk afsteken en het was een enorm leuk feest. Sandra was er maar voor een kwart bij want die was de dag ervoor hartstikke ziek geworden en was weer aan het opknappen. We hebben tot middernacht gezongen en gedanst en het nieuwe jaar ingeluid.

Nou dat was zomaar even een impressie hoe het met ons gaat. En hoe gaat het met jou? We denken uiteraard regelmatig aan jullie en bidden jullie dan ook een gezegend 2022 toe.

Veel liefs,

Frank, Sandra en Judah

Hallo lieve mensen! Wij krijgen regelmatig mailtjes en doorgestuurde nieuwsberichten uit NL over terrorisme in het noorden van Mozambique. Meestal klinkt er een bezorgde toon in door met de vraag of de Obdammetjes nog wel veilig zijn. Het leek ons goed wat online te zetten.

Wat is er aan de hand?

Ik heb niet de ruimte noch de kennis om een volledige analyse van deze zeer complexe situatie online te zetten, maar ik wil er in ieder geval dit over zeggen: er spelen een heleboel factoren en samen maken ze een explosieve mix. Cabo Delgado provincie is een volstrekt onderontwikkeld gebied en decennia lang volledig genegeerd door iedereen. Jongeren hebben geen kans op knap onderwijs, geen voedsel en geen enkel toekomstperspectief. Als er vervolgens Jihadisten langskomen die je een doel en ideologie geven, een manier om je frustratie te uiten, eten, een soort van opleiding en een geweer in je handen drukken waardoor je ineens macht hebt, is dat zeer verleidelijk. Het is voor ons Nederlanders moeilijk voor te stellen wat honger met je gedachten en ethiek doet, maar als je hier wat langer rondkijkt, groeit je begrip voor de frustraties.

Tegelijkertijd hebben we in groeiende mate te maken met de overslag en transport van drugs. Voorheen gebeurde dit vooral aan de kust bij Somalië en Tanzania, maar daar is de controle nu veel sterker, dus zakken ze af naar het noorden van Mozambique waar je met een paar dollars in de hand vrijwel alles voor elkaar krijgt in een volledig corrupt landschap. Daarbovenop komt de ontdekking van enorme gas- en olievelden. Al snel blijkt dat de lokale mensen hier geen cent van terugzien en dat het eigenlijk enorm lastig is dat zij in deze gebieden wonen. Deze hele mix is nu hoog explosief geworden en dan hebben we het Islam terrorisme dat hele districten probeert schoon te vegen van inwoners, zodat drugs, het mijnen van edelstenen en de gas- en olie-rechten verdeeld kunnen worden onder een aantal rotte appels in de overheid en een aantal grote kapitaal investeerders.

Wat gebeurt er dan?

In Cabo Delgado is er dus een kleine oorlog aan de gang waarbij Islamitische terroristen alle infrastructuur kapot maken die ze tegenkomen (telefoon antennes, bruggen, gebouwen), kleinere dorpen afbranden, mensen onthoofden of verminken op andere manieren, vrouwen verkrachten en/of tot seksslaaf maken en jongeren en zelfs kinderen rekruteren voor hun strijd. Dit is al twee jaar aan de gang en vanuit onze Mozambikaanse vrienden horen we regelmatig trieste en schokkende berichten over vrienden en familieleden die hier slachtoffer van zijn geworden. Omdat het eigenlijk alleen Mozambikanen betreft, kwam het nooit in het nieuws. Nu de terroristen echter een klein stadje (Palma) hebben aangevallen en er ook een groep westerlingen is gedood en gevlucht, is het wereldnieuws geworden.

Hoe is het bij jullie?

Wij zijn 750 km verwijderd van al dit geweld en merken het alleen indirect; wij horen verhalen van onze vrienden. Cabo Delgado grenst aan onze provincie en de terroristen proberen ook jongeren uit onze provincie te rekruteren en dus is er verscherpt toezicht op de wegen door politieblokkades. Wij (Jeugd met een Opdracht Lichinga) hebben twee jaar geleden een team uitgezonden naar Pemba, wat slechts 100 km verwijderd is van de rand van het gebied waar de terroristen actief zijn. Ons team aldaar heeft dagelijks te maken met de duizenden vluchtelingen die hun stad overstromen. Wij zijn sterk met dit team verbonden en ondersteunen hen; eind maart hebben we hen nog opgezocht en merkten wij eigenlijk zeer weinig van al deze verschrikkelijke dingen. Het is raar om onderweg naar Pemba voorbij de afslag naar het noorden te rijden en te weten dat twee uur verderop mensen beschoten worden. Het geheel is dus toch redelijk lokaal en in Lichinga zijn wij veilig.

Kan ik helpen?

Wij ondersteunen team Pemba door hen op te zoeken, te bemoedigen, financiën te kanaliseren, we bieden persoonlijke ondersteuning voor de teamleden (de teamleiders hebben er net een nieuwe baby bij gekregen!), de schoolgaande kids te sponsoren en voor ze te bidden. Bidden kunnen we gelukkig allemaal en als jullie specifieke informatie willen, bel/ mail ons dan voor up-to-date gebedspunten. Vanwege de honderdduizenden vluchtelingen is er ook crisishulp nodig. Ons team in Pemba met vertrouwde en lokale collega’s is ter plekke en dus kunnen zij vrij simpel jouw gift bestemd voor de vluchtelingen direct inzetten (het team wordt geleid door onze nationaal leider Dinis). Toen team Pemba voedsel kwam brengen bij een huis (waar letterlijk 40 mensen in wonen) zei de oude moeder van de familie: “Onze eigen moslimbroeders komen om te roven en te moorden, maar jullie komen ons eten brengen: jullie dienen een goede God!”. Als jij wil helpen, kun je via onze website doneren. Selecteer “Vluchtelingen Cabo Delgado”, dan zorgen wij ervoor dat het in Pemba terecht komt, waar je gift wordt ingezet voor de mensen die deze vreselijke oorlog zijn ontvlucht.

Zomaar even een mooi verhaal tussendoor van wat er gebeurt in onze provincie Niassa waar we de Yao-stam willen bereiken met het evangelie. Ieder die ons een beetje volgt, kent de naam van Ámido wel: al 10 jaar onze trouwe werker en daarnaast ook een evangelist en discipelmaker, of misschien kan ik nog beter zeggen: maker van vrienden. Afgelopen jaar leerde één van zijn nieuwe vrienden: Anuar, die het veld naast hen bewerkte om mais en bonen te verbouwen, Jezus kennen en liet zich dopen. Hij wilde een DTS volgen en wij hebben hem geholpen deze in Nampula te doen. In het geboortedorp van Anuar werd er met zeer veel interesse naar hem gekeken. Yao’s zijn namelijk allemaal moslim dus hoe zou dit gaan verlopen? In dezelfde periode dat Anuar de DTS volgt, is er ook een andere jongeman uit dit dorp die op reis gaat. Deze andere jongeman ging naar Nacala (vlak bij Nampula) om daar een aantal maanden getraind te worden in de Islam. Als ze vlak na elkaar van hun trainingen terugkomen naar hun dorp, worden hun levens eens flink onder de loep genomen (er is geen TV of internet dus je moet toch ergens naar kijken!). Er wordt natuurlijk flink gepraat en onderling vergeleken en wat een bijzondere conclusie die ze trekken uit wat ze zien. Anuar is echt veranderd (geen alcohol en drugs meer en veel vreugde), maar die ander daar zie je helemaal niets aan en hij vertelt ook helemaal niks. Anuar is vol van het Woord terugkomen en zijn buren komen bij hem zitten om te horen wat hij allemaal geleerd heeft. Zij vragen nu om een kerk in hun dorp, zodat ze deze God ook kunnen gaan volgen (niet allemaal natuurlijk maar wel een heel aantal). Wat een geweldig getuigenis van Gods grootheid en wat heerlijk om hier getuige van te zijn en een beetje aan bij te mogen dragen. Een Domino-effect van zegen die zijn weg baant door Niassa. God is niet te stoppen!

Ze zijn er weer! Ons Droom-Bouw-Team is weer gearriveerd. Vier jaar geleden breiden we ons huis uit met een prachtige ‘gasten-vleugel’. Nu komen ze terug om onze buurtjes Daniele en Leoni Wierstra te helpen met de bouw van hun huis (in onze achtertuin) en slapen ze lekker in het gastenverblijf wat ze zelf gebouwd hebben. Ook Stephan van Schie is weer van de partij om zijn niet geringe krachten in te zetten.

We hebben nog nooit zoveel Hollanders tegelijk in ons huis gehad als met koffietijd gister: 5 gasten, ons gezinnetje en de Wierstra’s. Ook Anneke Douma kwam langs en ‘s avonds hadden we Marcel (JmeO Heidebeek) nog op de bank. 14 Nederlands op een kluitje; als dat maar goed gaat! Gezelligheid troef en de eerste klussen in huize Obdam zijn als weer gedaan. We houden jullie op de hoogte.

We hebben net een prachtige avond achter de rug met onze Mini-DTS familie. Lekker gegeten (kip is hier echt een traktatie), enthousiast gezongen, bemoedigende woorden van collega Dinis en we hebben alle teams gezegend om de provincie in te gaan om Jezus te brengen aan een bevolking die vaak nog nooit van Hem gehoord heeft! Oftewel we gaan voor 6 dagen op outreach om te evangeliseren in drie verschillende dorpen.

Wij gaan met ons team naar Lutuese: een klein dorpje waar onze collega Tio Jone een paar maanden geleden een nieuw werk is begonnen. Er zijn vijf jonge gasten die de Heer hebben aangenomen en voor de rest nog volledig onontgonnen terrein. We gaan op bezoek bij de mensen, we gaan de Jezus-film laten zien en Zijn liefde op de meest praktische manieren uitdragen (water halen voor de bejaarden, latrine graven voor het gastgezin etc.). We zijn benieuwd wat voor avonturen ons te wachten staan!

Deze week weer eens een klassieker uit Mozambique: ik ging vrijdag naar de ATM om geld te halen maar het bleek dat alle zes ATM’s die deze bank heeft het niet deden. Mmm……vreeemd. Dan maar naar de volgende bank. Die deed het ook niet. Mmmm……. niet goed, morgen nog maar eens proberen. Maar ook zaterdag en ook zondag was er niets. Na wat zoeken op internet blijkt dat alle commerciële banken zich verenigd hebben om, lekker kosten effectief, 1 software platform te gebruiken van 1 provider. Deze blijkt vervolgens de stekker eruit te hebben getrokken wegens wanbetaling ( wat een verassing in Mozambique). Dus nu ligt de hele natie al een week plat! 27 miljoen mensen kunnen geen geld uit de ATM’s halen en niemand kan met zijn bankpas betalen!?!

De officiële woordvoerders spelen de vermoorde onschuld: Nee echt, we hebben alles betaald….. het is allemaal de schuld van de provider. Maar blijkbaar kiezen de banken nu toch maar eieren voor hun geld en staat er in de berichtgeving dat de banken de koppen (en beurzen) bij elkaar hebben gestoken en dat ze toch maar gaan betalen. Met een beetje mazzel kunnen we overmorgen weer wat cash in onze handen krijgen.