Frank Obdam

Berichten met de meeste reacties

  1. Puppies! — 41 reacties
  2. op reis in Afrika — 27 reacties
  3. nog niet klaar….. maar al wel thuis!!! — 19 reacties
  4. Soms zit tegen en soms zit het mee — 17 reacties
  5. De voortdurende strijd van de Hollanders tegen het water. — 16 reacties

Berichten van deze auteur

Dopen tussen de bedrijven door

Het is een gewone doordeweekse dag als Ámido (onze dag guard) naar me toe komt met een vraag. Bij hem thuis is hij stenen aan het maken en bakken om te verkopen en om zijn huis mee af te maken. De twee jongens die hij  daarvoor had ingehuurd als hulp heeft hij het evangelie uitgelegd en gediscipeld en nu willen ze graag gedoopt worden. Zou ik misschien morgen willen rijden met de auto en dan ook maar meteen nog even een stuk onderwijs er bij doen? Doopdiensten gaan hier redelijk aan de lopende band door. Vanuit de kleine huiskerkjes in de dorpen kun je bijna elk weekend wel een verhaal horen van een paar dopelingen. We waren een maand geleden al met een huiskerk gaan dopen in Mitava maar ik ga graag nog een keer! Dus met een paar mannen in de auto en op naar het water. Ik doe een stuk onderwijs over Romeinen 6 en daarna bidden we. Vervolgens het water waar de twee mannen gedoopt worden. De eerste  dopeling was erg verrast dat het zo snel voorbij was (langer onder water lijkt mij toch ook geen pretje) en vond het bijna jammer. Daarna hebben we ze in het midden gezet en voor ze gebeden. Dat was weer een mooie en welbestede middag hier in Lichinga. Steeds meer Yao mensen kennen de Here Jezus. Bidden jullie mee dat ze standvastig mogen zijn in hun geloof als ze door de eerste beproevingen heen gaan?

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2023/08/11/dopen-tussen-de-bedrijven-door/

Verdriet met een vleugje hoop

Wij zijn weer in Mozambique geland! En Mozambique is niet bepaald de plek die je even rustig op adem laat komen zodat je er zachtjes aan weer in kan komen. Het is volle bak vanaf het moment dat wij landden. Zo heeft Sandra meteen de nacht nadat we thuis waren een bevalling begeleid; zij was de hele nacht en volgende ochtend bezig. Vervolgens hadden we net een beetje onze koffers weggewerkt en zaten we middenin het afscheid van goede vrienden met wie we 15 jaar lang lief en leed hebben gedeeld op het zendingsveld. Zij gaan weer terug naar hun thuisland Australië en geen idee of en wanneer we ze ooit terug gaan zien. Aan het eind van de ochtend waren we allemaal weer met betraande gezichtjes thuis van het vliegveld waar we hen uitgezwaaid hadden. Zo: tijd voor rust!

Maar die avond gaat de telefoon: het is Armindo. Degenen die ons al langer volgen kennen hem misschien wel als de vader van Sara die bij ons op de veranda is geboren op een vrijdagavond alweer heel wat jaren geleden (2016). Na Sara mocht Sandra de tweede baby een naam geven en kleine Rosa is ondertussen 4 jaar oud en ze heeft een lief klein zusje Merina. Armindo belt en in ongelofelijk moeilijk begrijpelijk en gebroken Portugees legt hij uit dat zijn dochter Rosa zich verbrand heeft. Het is avond en dus donker, hij woont 40 km verderop dus niet echt naast de deur en ik kan niet peilen hoe ernstig dit is. Ik verbind hem door met Alegria: een gezondheidsvrijwilligster die we goed kennen, die stammentaal spreekt, en die gespecialiseerd is in brandwonden. Ik begrijp dat het goed is om met het meisje naar het ziekenhuis te komen de volgende dag.

Dan is het maandagmiddag en we zitten  aan de lunch als de telefoon weer gaat. Een verslagen Armindo aan de telefoon die me vertelt dat zijn dochtertje vanochtend is overleden… of we alsjeblieft willen komen.

Wij komen gelijk in actie en besluiten met het leiderschapsteam om direct twee auto’s vol te laden met mensen om ze te gaan ondersteunen. Armindo en zijn vrouw Laurinda zijn de enige christenen in een moslimdorp. Helaas gebruiken veel moslimfamilies juist dit soort enorm pijnlijke momenten om druk uit te oefenen om terug te keren naar de Islam. Ik race nog even naar de stad om de doek te kopen waarin ze begraven zal worden. Ook haal ik nog snel wat basis voedsel: 20 kg rijst, 20 kg bonen, 5 liter olie, een zak bananen en mango’s uit eigen tuin en 2 kg suiker, want dat gaan we zeker nodig hebben.

Bij aankomst treffen we de verslagen ouders aan. De families doen enorm moeilijk over elk onderdeel van de begrafenis maar het lukt om communicatie op gang te krijgen en er komt een plan. Het is nu al te laat om te beginnen met het graven van het graf, dus we komen de volgende ochtend terug voor de begrafenis. Twee oudere dames en Ámido onze guard (die Armindo jaren geleden tot de Heer heeft mogen leiden) blijven slapen (op de koude grond!) om bij dit gezin te zijn ter vertroosting en ondersteuning. Weer thuis zijn wij leeg van alle inzet en emoties. De volgende ochtend vroeg weer op pad met een volle auto. Ook nu bestaat de dag uit veel wachten: er zijn regeltjes voor alles rondom een begrafenis, alles ligt erg gevoelig en het gaat per definitie allemaal erg traag. Sandra is druk bezig met een aantal anderen om het lichaam haar laatste rituele wassing te geven en te wikkelen in doeken zodat het op de kleine draagbaar kan worden gelegd. Ik vang ondertussen kleine problemen af samen met lokale collega Pedro en betaal de grafdelvers (3 euro de man).

Als alles is geregeld begint het zingen met stukken getuigenis en bijbelverzen er tussendoor. Het dorp heeft nog nooit iets christelijks meegemaakt en al helemaal geen begrafenis. Als het lichaam op de draagbaar wordt geplaatst staat iedereen op en loopt het hele dorp richting begraafplaats op een plek 10 minuten verderop in de bush. Pedro krijgt aan het graf nogmaals de gelegenheid om het Woord te brengen en zo hoort driekwart van het dorp voor het eerst de boodschap van de Zoon van God die voor ons is gestorven en ons is voorgegaan om een plaats in de hemel te bereiden.  Dan lopen we weer terug en eten we samen (maar niet de moslim mannen want die zijn nog aan het vasten voor de Ramadan). Daarna naar huis. Een enorm verdrietige dag waarbij je je machteloos voelt in het zoveelste verhaal van een kindje dat sterft door gebrek aan goede zorg. Kleine Rosa heeft in een onbewaakt moment de hele hete pan kokend water over zichzelf gekieperd en is door de brandwonden aan uitdroging en uitputting overleden. Armindo heeft ’s avonds en ’s ochtends vroeg geprobeerd om vervoer te krijgen in het dorp maar dat was niet meer gelukt.  Doordat we als team zijn gekomen hebben we het echtpaar kunnen vertroosten en helpen en ze zijn daarvoor enorm dankbaar. Het bizarre en mooie aan een begrafenis als deze, is dat het de meest effectieve manier van evangelisatie is in de Yao cultuur: velen zullen door deze dag tot geloof komen. En zo klinkt er toch weer hoop en dankbaarheid door na een tragisch ongeval.

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2023/04/20/verdriet-met-een-vleugje-hoop/

Podcast met Frank & Judah

Judah en ik waren te gast bij Frederik de Groot van Hoorn Radio voor een leuke podcast: veel luisterplezier!!!

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2022/10/25/podcast-met-frank-judah/

Beter dan Humpty Dumpty

Het is regenseizoen in Mozambique. Alles groeit en bloeit en is heerlijk groen maar aangezien de meeste wegen hier gewoon modderpaadjes zijn heeft het ook wat nadelen. Zoals jullie hieronder kunnen lezen…..

Sandra geeft haar gezondheids-collega’s regelmatig les op donderdagmiddag maar de laatste keer dat ze dat ging doen, belandde ze zelf in de gezondheidszorg. Als wij met de auto bij het centrum aankomen zijn er vaak spelende kinderen of werkende collega’s die de poort voor ons opendoen. Maar als het regent blijft iedereen lekker binnen. Dus Sandra springt zelf uit de auto om de poort weer dicht te doen maar glijdt vreselijk uit op ons modderige oprijpad. Nadat ze zichzelf met moeite weer omhoog heeft gehesen en met hulp van een vriendin de ergste modder van zich af heeft gekregen gaat ze strompelend en met pijn eerst nog even anderhalf uur les geven (bikkel). Als ze vervolgens thuis komt kan ze eigenlijk al niet meer lopen. Niet alleen van de pijn en stijfheid maar er is iets grondig mis met haar heup.

De nieuwe bureaustoel met wieltjes van Judah biedt uitkomst en we rijden haar die avond zo de badkamer en haar bed in. De volgende dag is het niet beter en beginnen we ons toch wel ernstige zorgen te maken. Een röntgenfoto dan maar in ons lokale ziekenhuis. Dat is natuurlijk ook een heel gedoe: auto in en uit, daar een leen-rolstoel organiseren, contact met een lokale arts en dan na wat bureaucratisch gedoe een röntgenfoto uit het jaar nul (zie foto’s). De laborant zegt niets te zien maar onze collega uit Chile (goed opgeleide fysiotherapeut) en Sandra zelf zien wel degelijk een scheur in haar heup (femur-hals). Met behulp van de keukenlamp van de buren lukt het een knappe foto te maken van de röntgenfoto en zo gaan deze foto via WhatsApp de wereld rond: naar Chile, Malawi en Nederland.

Veel vrienden hebben ergens een orthopeed-vriend(in) in het vriendenbestand zitten en al snel komen de adviezen binnen. Alle artsen uit het Westen zeggen als eerste direct ‘operatie en drie schroeven er in’. Artsen uit andere landen zeggen dat ze met 6 weken volledig rust ook prima uit de voeten kan (deze woordspeling krijgen jullie er gratis bij!). Na meer contact overleg en uitleg van onze Afrikaanse context is de consensus van eigenlijk iedereen dat het inderdaad met volledige rust goed kan genezen omdat het bot wel gebroken maar niet verplaatst is.

Nou en zo gaat het nu bij ons. We hebben al 5 weken achter de rug waarin Sandra eigenlijk alleen op bed of op de bank ligt. Ze geeft nog steeds Judah les in de ochtend en doet enorm veel administratie werk dus ze hoeft zich gelukkig niet te vervelen. Uiteraard is het wel pittig voor iedereen en we hopen en bidden dat ze snel aan haar herstel mag beginnen te werken. Beter dus dan Humpty Dumpty want die maakte een grote val en niemand kon hem weer in elkaar zetten. Voor Sandra zien we uit naar een volledig herstel! Bidden jullie mee?

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2022/03/10/beter-dan-humpty-dumpty/

Even bijkletsen……

Hallo lieve mensen! We zijn zo maar weer een nieuw jaar ingerold. Meestal schrijven we netjes een stukje met één onderwerp zoals de communicatie-adviseurs ons voorhouden. Maar deze weken is alles een mix, een brij en een mengelmoes van dingen. Blijkt dat het leven niet altijd onderwerpen één voor één wil behandelen maar soms alles gewoon over de schutting gooit. Gelukkig zitten er ook hele mooie en goede dingen tussen.

Hoe gaat het nou? We hebben het jaar afgesloten als team met een team-retreat en dat was fantastisch! Daarna door naar Malawi om les te geven en dat was ook heel leuk. Thuis gekomen kwamen alle vermoeidheid, spanningen en losvliegende griepjes in eens aan onze deur kloppen. We zijn als gezin letterlijk wekenlang in de lappenmand. Dan de één en dan de ander. We hopen dat we er nu bijna weer bovenop zijn.

Ondertussen zijn de moslim-terroristen Niassa binnengedrongen en zaten ze nog maar een paar kilometer van onze basis in Mecula vandaan. Het team, in overleg met ons, besloot om alle leden van de kleine huiskerkjes te evacueren (van sommige gezinnen zijn hun huizen inderdaad ook in de fik gestoken) naar ons centrum in Lichinga. Dus we hebben 56 vluchtelingen en team Mecula doet een geweldig werk om voor ze te zorgen maar tegelijkertijd om ze te discipelen. Al in het tweede weekend hadden we een doopdienst met 6 dopelingen!

Met dat wij veel thuis zitten doen we af en toe ook klussen in en rondom huis en dat is altijd erg leuk aan deze tijd van het jaar. Opruimen, schilderen, dingen fixen en een nieuw bureau en stoel voor Judah zijn studiekamer. Verder is het regenseizoen nu echt begonnen en produceert onze moestuin allemaal mooie groenten. Oh ja, we hebben een Kerspakket gekregen (zie foto)!

Kerst hebben we gezellig met Jan en Bonni bij ons thuis gevierd en week erna was er de jaarlijkse nieuwjaarsparty bij ons thuis. Vier schalen oliebollen, vier boterkoeken, vier gebraden kippen en een grote pan Nasi op tafel en verder alles wat de ruim 30 gasten zelf hadden meegenomen. Ik had op het houten dek de party-lampjes opgehangen en we hebben heerlijk buiten kunnen zitten tot aan middernacht toe. Erg gezellig, Judah had erg veel plezier in vuurwerk afsteken en het was een enorm leuk feest. Sandra was er maar voor een kwart bij want die was de dag ervoor hartstikke ziek geworden en was weer aan het opknappen. We hebben tot middernacht gezongen en gedanst en het nieuwe jaar ingeluid.

Nou dat was zomaar even een impressie hoe het met ons gaat. En hoe gaat het met jou? We denken uiteraard regelmatig aan jullie en bidden jullie dan ook een gezegend 2022 toe.

Veel liefs,

Frank, Sandra en Judah

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2022/01/08/even-bijkletsen/

Terrorisme in Mozambique – zijn wij veilig?

Hallo lieve mensen! Wij krijgen regelmatig mailtjes en doorgestuurde nieuwsberichten uit NL over terrorisme in het noorden van Mozambique. Meestal klinkt er een bezorgde toon in door met de vraag of de Obdammetjes nog wel veilig zijn. Het leek ons goed wat online te zetten.

Wat is er aan de hand?

Ik heb niet de ruimte noch de kennis om een volledige analyse van deze zeer complexe situatie online te zetten, maar ik wil er in ieder geval dit over zeggen: er spelen een heleboel factoren en samen maken ze een explosieve mix. Cabo Delgado provincie is een volstrekt onderontwikkeld gebied en decennia lang volledig genegeerd door iedereen. Jongeren hebben geen kans op knap onderwijs, geen voedsel en geen enkel toekomstperspectief. Als er vervolgens Jihadisten langskomen die je een doel en ideologie geven, een manier om je frustratie te uiten, eten, een soort van opleiding en een geweer in je handen drukken waardoor je ineens macht hebt, is dat zeer verleidelijk. Het is voor ons Nederlanders moeilijk voor te stellen wat honger met je gedachten en ethiek doet, maar als je hier wat langer rondkijkt, groeit je begrip voor de frustraties.

Tegelijkertijd hebben we in groeiende mate te maken met de overslag en transport van drugs. Voorheen gebeurde dit vooral aan de kust bij Somalië en Tanzania, maar daar is de controle nu veel sterker, dus zakken ze af naar het noorden van Mozambique waar je met een paar dollars in de hand vrijwel alles voor elkaar krijgt in een volledig corrupt landschap. Daarbovenop komt de ontdekking van enorme gas- en olievelden. Al snel blijkt dat de lokale mensen hier geen cent van terugzien en dat het eigenlijk enorm lastig is dat zij in deze gebieden wonen. Deze hele mix is nu hoog explosief geworden en dan hebben we het Islam terrorisme dat hele districten probeert schoon te vegen van inwoners, zodat drugs, het mijnen van edelstenen en de gas- en olie-rechten verdeeld kunnen worden onder een aantal rotte appels in de overheid en een aantal grote kapitaal investeerders.

Wat gebeurt er dan?

In Cabo Delgado is er dus een kleine oorlog aan de gang waarbij Islamitische terroristen alle infrastructuur kapot maken die ze tegenkomen (telefoon antennes, bruggen, gebouwen), kleinere dorpen afbranden, mensen onthoofden of verminken op andere manieren, vrouwen verkrachten en/of tot seksslaaf maken en jongeren en zelfs kinderen rekruteren voor hun strijd. Dit is al twee jaar aan de gang en vanuit onze Mozambikaanse vrienden horen we regelmatig trieste en schokkende berichten over vrienden en familieleden die hier slachtoffer van zijn geworden. Omdat het eigenlijk alleen Mozambikanen betreft, kwam het nooit in het nieuws. Nu de terroristen echter een klein stadje (Palma) hebben aangevallen en er ook een groep westerlingen is gedood en gevlucht, is het wereldnieuws geworden.

Hoe is het bij jullie?

Wij zijn 750 km verwijderd van al dit geweld en merken het alleen indirect; wij horen verhalen van onze vrienden. Cabo Delgado grenst aan onze provincie en de terroristen proberen ook jongeren uit onze provincie te rekruteren en dus is er verscherpt toezicht op de wegen door politieblokkades. Wij (Jeugd met een Opdracht Lichinga) hebben twee jaar geleden een team uitgezonden naar Pemba, wat slechts 100 km verwijderd is van de rand van het gebied waar de terroristen actief zijn. Ons team aldaar heeft dagelijks te maken met de duizenden vluchtelingen die hun stad overstromen. Wij zijn sterk met dit team verbonden en ondersteunen hen; eind maart hebben we hen nog opgezocht en merkten wij eigenlijk zeer weinig van al deze verschrikkelijke dingen. Het is raar om onderweg naar Pemba voorbij de afslag naar het noorden te rijden en te weten dat twee uur verderop mensen beschoten worden. Het geheel is dus toch redelijk lokaal en in Lichinga zijn wij veilig.

Kan ik helpen?

Wij ondersteunen team Pemba door hen op te zoeken, te bemoedigen, financiën te kanaliseren, we bieden persoonlijke ondersteuning voor de teamleden (de teamleiders hebben er net een nieuwe baby bij gekregen!), de schoolgaande kids te sponsoren en voor ze te bidden. Bidden kunnen we gelukkig allemaal en als jullie specifieke informatie willen, bel/ mail ons dan voor up-to-date gebedspunten. Vanwege de honderdduizenden vluchtelingen is er ook crisishulp nodig. Ons team in Pemba met vertrouwde en lokale collega’s is ter plekke en dus kunnen zij vrij simpel jouw gift bestemd voor de vluchtelingen direct inzetten (het team wordt geleid door onze nationaal leider Dinis). Toen team Pemba voedsel kwam brengen bij een huis (waar letterlijk 40 mensen in wonen) zei de oude moeder van de familie: “Onze eigen moslimbroeders komen om te roven en te moorden, maar jullie komen ons eten brengen: jullie dienen een goede God!”. Als jij wil helpen, kun je via onze website doneren. Selecteer “Vluchtelingen Cabo Delgado”, dan zorgen wij ervoor dat het in Pemba terecht komt, waar je gift wordt ingezet voor de mensen die deze vreselijke oorlog zijn ontvlucht.

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2021/04/08/terrorisme-in-mozambique-zijn-wij-veilig/

Kleine jongetjes worden groot

Vandaag is het woensdag. Normaal een dag waarop we onze team-meeting hebben, maar in plaats van meetings hebben we nu Corona (in het land hè, wijzelf zijn kerngezond!). Maar wat doe je met een home-school jongetje van 9 als je allebei in de meeting zit? Dan namen we Judah plus zijn schoolboeken mee en dan moest hij zichzelf maar een beetje scholen in de ruimte er naast. Dat ging soms goed, maar leuk vond hij het zeker niet. Toen ontwikkelde zich een nieuw ritme:

Lees verder

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2020/08/05/kleine-jongetjes-worden-groot/

Domino-effect

Zomaar even een mooi verhaal tussendoor van wat er gebeurt in onze provincie Niassa waar we de Yao-stam willen bereiken met het evangelie. Ieder die ons een beetje volgt, kent de naam van Ámido wel: al 10 jaar onze trouwe werker en daarnaast ook een evangelist en discipelmaker, of misschien kan ik nog beter zeggen: maker van vrienden. Afgelopen jaar leerde één van zijn nieuwe vrienden: Anuar, die het veld naast hen bewerkte om mais en bonen te verbouwen, Jezus kennen en liet zich dopen. Hij wilde een DTS volgen en wij hebben hem geholpen deze in Nampula te doen. In het geboortedorp van Anuar werd er met zeer veel interesse naar hem gekeken. Yao’s zijn namelijk allemaal moslim dus hoe zou dit gaan verlopen? In dezelfde periode dat Anuar de DTS volgt, is er ook een andere jongeman uit dit dorp die op reis gaat. Deze andere jongeman ging naar Nacala (vlak bij Nampula) om daar een aantal maanden getraind te worden in de Islam. Als ze vlak na elkaar van hun trainingen terugkomen naar hun dorp, worden hun levens eens flink onder de loep genomen (er is geen TV of internet dus je moet toch ergens naar kijken!). Er wordt natuurlijk flink gepraat en onderling vergeleken en wat een bijzondere conclusie die ze trekken uit wat ze zien. Anuar is echt veranderd (geen alcohol en drugs meer en veel vreugde), maar die ander daar zie je helemaal niets aan en hij vertelt ook helemaal niks. Anuar is vol van het Woord terugkomen en zijn buren komen bij hem zitten om te horen wat hij allemaal geleerd heeft. Zij vragen nu om een kerk in hun dorp, zodat ze deze God ook kunnen gaan volgen (niet allemaal natuurlijk maar wel een heel aantal). Wat een geweldig getuigenis van Gods grootheid en wat heerlijk om hier getuige van te zijn en een beetje aan bij te mogen dragen. Een Domino-effect van zegen die zijn weg baant door Niassa. God is niet te stoppen!

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2020/01/16/domino-effect/

Dankbrief Noodhulp Orkaan

Hier is de eindverantwoording van de noodhulp-actie van de twee orkanen die door Mozambique geraasd hebben. Alle gevers hebben hem al in de brievenbus of inbox gehad maar we begrepen dat deze bij sommigenin in de spam terecht is gekomen. Dus bij deze nog eenmaal dank voor jullie hulp!

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2019/10/17/dankbrief-noodhulp-orkaan/

Terug van weg geweest

Ze zijn er weer! Ons Droom-Bouw-Team is weer gearriveerd. Vier jaar geleden breiden we ons huis uit met een prachtige ‘gasten-vleugel’. Nu komen ze terug om onze buurtjes Daniele en Leoni Wierstra te helpen met de bouw van hun huis (in onze achtertuin) en slapen ze lekker in het gastenverblijf wat ze zelf gebouwd hebben. Ook Stephan van Schie is weer van de partij om zijn niet geringe krachten in te zetten.

We hebben nog nooit zoveel Hollanders tegelijk in ons huis gehad als met koffietijd gister: 5 gasten, ons gezinnetje en de Wierstra’s. Ook Anneke Douma kwam langs en ‘s avonds hadden we Marcel (JmeO Heidebeek) nog op de bank. 14 Nederlands op een kluitje; als dat maar goed gaat! Gezelligheid troef en de eerste klussen in huize Obdam zijn als weer gedaan. We houden jullie op de hoogte.

Permanente koppeling naar dit artikel: https://www.franksandra.nl/2019/08/11/terug-van-weg-geweest/