Frank Obdam

Deze week weer eens een klassieker uit Mozambique: ik ging vrijdag naar de ATM om geld te halen maar het bleek dat alle zes ATM’s die deze bank heeft het niet deden. Mmm……vreeemd. Dan maar naar de volgende bank. Die deed het ook niet. Mmmm……. niet goed, morgen nog maar eens proberen. Maar ook zaterdag en ook zondag was er niets. Na wat zoeken op internet blijkt dat alle commerciële banken zich verenigd hebben om, lekker kosten effectief, 1 software platform te gebruiken van 1 provider. Deze blijkt vervolgens de stekker eruit te hebben getrokken wegens wanbetaling ( wat een verassing in Mozambique). Dus nu ligt de hele natie al een week plat! 27 miljoen mensen kunnen geen geld uit de ATM’s halen en niemand kan met zijn bankpas betalen!?!

De officiële woordvoerders spelen de vermoorde onschuld: Nee echt, we hebben alles betaald….. het is allemaal de schuld van de provider. Maar blijkbaar kiezen de banken nu toch maar eieren voor hun geld en staat er in de berichtgeving dat de banken de koppen (en beurzen) bij elkaar hebben gestoken en dat ze toch maar gaan betalen. Met een beetje mazzel kunnen we overmorgen weer wat cash in onze handen krijgen.

Ik zit weer op mijn oude vertrouwde bank om even een berichtje te schrijven naar jullie. Hoe gaat dat nou ‘thuiskomen in Afrika’? Wel, dat ga ik je vertellen. Na ruim drie maanden weg van huis is er natuurlijk een boel gebeurd aan deze kant van de aardbol. Dus de eerste dagen is vooral verhalen horen en proberen weer aan te sluiten bij de realiteit van Lichinga. Ik (Frank) begin met een klussenlijst. Er moest een dingetje worden nagekeken van de nieuwe auto (ik had een lampje branden waar ik de herkomst niet goed van wist) en de oude auto had kuren en moest een nieuwe accu. Ook hadden we een lekke band opgelopen onderweg Lees verder

Afgelopen zaterdag hadden we prachtig weer tijdens de doopdienst van 13 jonge mensen die Jezus willen volgen. Laide (links voor op de tweede foto), de oudste dochter van Dinis en Balbina, was één van hen. We waren bij onze ‘vaste’ doopplek in Mitava waar dit mooie meer vlak achter het Jeugd met een Opdracht terrein ligt.

Dank jullie wel voor alle gebeden voor onze terugreis. Onze heenreis was zo dramatisch dat we nu iedereen aan het bidden hadden voor de weg terug. Nou, ik kan jullie zeggen dat die goed en zonder problemen is verlopen. Nog even die dubbele whopper scoren bij de Burger King (dank je wel Yessica!) en dan het vliegtuig in. Niet geslapen (Judah een beetje) en toen een paar uur overstaptijd in Nairobi. Koffie halen en op de bank in de kinderlounge een tukkie doen. Dan weer in de rij voor het boarden en door naar Nampula. Onze vrienden stonden ons op te wachten dus meteen door naar de Jeugd met een Opdracht basis. Lekker bijkletsen met onze collega’s al daar en ze nodigden ons één voor één in huizen uit om te komen eten bij ze. Dinsdag was koffers-organizeren-dag: we hadden weer eens het maximale aantal kilo (en natuurlijk een beetje extra) mee maar voor het laatste stukje (Nampula – Lichinga) mogen we maar 3×20 en 3×7 kg mee. We hebben omgepakt en 114 kilo ingesealed bij de Cargo afgeleverd op het vliegveld. Dat is een stuk goedkoper als bijbetalen per kilo en komt in het zelfde vliegtuig aan. Op donderdag vroeg naar het vliegveld en naar het nodige gerommel en gewacht hadden we eindelijk onze koffers ingechecked en mochten we boarden. Met slechts een half uurtje vertraging kwamen we aan op Lichinga waar we opnieuw door een vriend met auto werden opgewacht. Nog even een half uurtje extra wachten en ook de koffers uit de Cargo werden vrijgegeven. En dan heerlijk thuis…………. Lees verder

Ik denk dat ik de titel ‘Eindelijk thuis’ al zo vaak heb gebruikt dat ik maar eens iets originelers moest bedenken. Vandaar een meer wetenschappelijke invalshoek aangaande onze thuiskomst in Afrika. Lang lang geleden leerde ik op de HTS de tweede van de thermodynamica en die werd door mijn leraar als volgt  geparafraseerd : “systemen hebben de neiging om na verloop van tijd uit elkaar te vallen”. Als je denkt dat alles langzaam gaat in Afrika heb je het goed mis want dingen vallen hier niet langzaam maar juist razendsnel uit elkaar! Nu zijn we hier wel wat gewend en schrikken we er niet van als iets er mee ophoudt maar er zijn twee dingen waar ik een soort van instant moedeloos van word (de andere 783.578 dingen kan ik wel hebben) namelijk: 1) als de auto stuk gaat en 2) als mijn watersysteem het niet meer doet. Ik heb blijkbaar al mijn geduld en liefde voor deze twee projecten al opgebruikt. Dus…… na onze geweldige vliegreis die heel goed verliep en waarbij we weer een goeie 200 kilo bagage langs allerlei douanes hebben weten te krijgen zonder noemenswaardige problemen (behalve heel veel sjouwen) werden we heerlijk van het vliegveld gehaald door onze collega’s in Nampula en waren we extra blij dat we ondanks onze verlopen verblijfsvergunningen zo door mochten lopen. Dus dan stop je je Mozambikaanse sim card weer in je telefoon (00258 865232532 voor de liefhebber) en dan krijg je dat belletje dat ondanks heel veel werk er toch geen water in huis zal zijn als je aankomt…..grrrrrrrrrrrrrrrrrr. Lees verder

Dit jaar ben ik (Frank) eindelijk begonnen aan het leren van de lokale stammentaal Ciyao. Na het leren van Portugees en vele bouwprojecten en DTS-en  (Discipelschap Training School) heb ik eindelijk de agenda wat ruimer. Drie ochtenden in de week heb ik een dubbel uur les van Júlio (een Jeugd met een Opdracht collega). Op die manier kan hij wat verdienen om zijn gezin te onderhouden en krijg ik les in één van de moeilijkste Bantu-talen die er bestaan. Met het leren van de taal krijg je ook meer inzicht in de cultuur dus dat is alleen maar leuk. Het is wel pittig om een taal te leren waar je echt geen enkele connectie mee hebt. Er zijn gelukkig een paar woorden geleend en verbasterd uit het Engels en Portugees dus die blijven wel hangen. Veel Afrikanen verwisselen de R met de L (het lijken wel Chinezen). Daarnaast moet alles op een klinker eindigen en stoppen ze dus ‘ie’ achter dingen (zo heet ik ook “Frankie” hier). Het Engelse woord voor brood (bread) wordt zo omgebouwd tot ‘boleddie’. Voor de rest zijn het vooral lange werkwoorden waarin een heleboel wordt verteld. Zo wordt bijvoorbeeld de zin ‘Hij zal niet blij zijn’ gewoon één woord: ngakurangalala. Oftewel hijzalnietblijzijn. Verder hebben ze twee vormen voor verleden tijd en ook twee voor toekomende tijd; “kort geleden en lang geleden” en “bijna  en nog lang niet”. Het is erg pittig maar ook erg leuk. Ik hoop in de toekomst genoeg te kunnen spreken om een goed gesprek te hebben met mijn buurman. Hier bij nog een korte impressie van één van mijn eerste taallessen waarbij Judah ook graag mee komt doen.