nog niet klaar….. maar al wel thuis!!!

Eindelijk weer live vanaf de bank bij Frank, Sandra en Judah een kersvers bericht op de website: we leven nog en het gaat goed met ons! We zijn gister thuis gekomen van onze avonturen in Itepela en genieten van slapen in ons eigen bedje. En wat vertel je dan aan de mensen in NL? Teveel verhalen, ik kan er een boek overschrijven. Maar het belangrijkste is denk ik dat we ons doel hebben gehaald met ons outreach programma: we hebben 8 weken lang mogen optrekken met vijf geweldige mozambikanen en hun kinderen en het is levensveranderend voor ze geweest! Ook wij hebben weer veel bijgeleerd over taal, cultuur en hoe je kookt voor tien man in de buitenlucht op een vuurtje van sprokkelhout.

De komende week gaan we persoonlijk evalueren met alle individuele studenten en ook als outreach groepen en gaan we ze voorbereiden op hun thuiskomst (re-entry in ons jargon). Daarnaast natuurlijk verhalen horen van de verschillende teams, een afsluiting voor de kinderen die veel hebben geleerd in het kinderprogramma, een groot afscheidsmaal en dan natuurlijk de uiteindelijke diplomering van onze studenten. Daarna gaan we nog vier dagen met de staf evalueren aan het meer in Meponda en dan is dit DTS-avontuur na al deze maanden toch echt afgelopen.

Nou vooruit een klein verhaaltje dan. Op weg naar Itepela hadden we pech met de auto: na 35 km had Sandra een lekke band met de witte auto. Geen probleem, met mijn supergrote krik doen we dat kunstje in vijf minuten. Reserve wiel eronder en weer door. Totdat na nog geen 10 km ook de reserve band lek gaat…. en nu wordt het lastig. Uiteraard in de middle of nowhere maar wonder boven wonder binnen vijf minuten heb ik een mecanicien bij de auto. Nog bijzonderder is dat hij binnen 30 minuten ook nog al het benodigde gereedschap heeft gezocht, gehaald, geleend en gebedeld. We kunnen nog één band gebruiken want de ander is gescheurd. Één binnenband is aan puin en de ander heeft gelukkig maar een klein gaatje. Ook van de beschermflappen die over de binnenband gaan is er maar eentje te gebruiken. De man heeft één klein flapje rubber dat we kunnen gebruiken om te plakken en nog maar net genoeg lijm in zijn tubetje om 1 keer te plakken. Dus het moet wel in één keer goed. Na een hoop geploeter om de binnenring uit de velg te poeren gaan we vrolijk aan de slag.

Maar liefst twee keer wordt er door andere auto’s gestopt om te kijken of ze kunnen helpen maar het is niet nodig; het gaat traag maar gestaag door. Never change a winning team. Sandra heeft ondertussen allang ons team opgetrommeld en bemoedigend toegesproken: laten we maar gewoon iets moois maken van deze situatie. Binnen no time slaat ons team aan het evangeliseren en hebben we een bijzonder contact met de bewoners van het huis aan de andere kant van de straat. Uiteindelijk na ruim twee uur vertraging kunnen we weer verder. Ik moet wel nog flink lappen; in de stad kost me dit 2 euro 50 maar hier zo ver in de bush waar alles schaars is kom je er niet zo goedkoop vanaf. Maar liefs 6 euro kost me dit kunstje: ik betaal het met een glimlach want ik ben er enorm mee geholpen en ze hebben er hard voor gewerkt in de gloeiend hete zon.

Aan het einde van de dag kwam de hele gebeurtenis nog een keer terug in het verslag van Judah over zijn dag: ja, en toen had papa een lekkere band en die moest papa toen maken……