Wij stappen a.s. maandag, 20 februari om 03:30 in de auto om naar Schiphol te rijden omdat we om 07:15 vliegen. Lekkere tijden voor een avondmens als ik! Wij vliegen voor het eerst in ons leven via Doha (Qatar) naar Zuid Afrika en dan door naar Nampula, Mozambique. We hebben 2x een overstap tijd van 6 uur, dus dat wordt een flinke trip. Bij onze vrienden, op de Youth with a Mission basis in Nampula bereiden ze zich voor op een DTS (Discipelschap Training School) en Leoni geeft les aan de stafleden. Wij zullen wat boodschappen doen in Nampula en de dag erna rijden we samen met Leoni weer terug naar Lichinga. Het is volop regenseizoen en er zijn een aantal plaatsen waar de doorgaande weg nog niet verhard is. Normaal doe je 9 uur over de autorit als je in 1x doorrijd; we gaan zien hoe dat nu zal zijn.
Wij kijken er naar uit om weer naar huis te gaan. Vooral ook Judah heeft zin om weer lekker met zijn vrienden te voetballen. We gaan dan ook weer een aantal voetballen meenemen voor de 5 voetbalteams die we graag willen aanmoedigen. Snel meer daarover!
Het is dit keer natuurlijk moeilijker om afscheid te nemen van mijn schoonmoeder, maar ze is in hele goede handen in het St. Niek en ook staat zij nog steeds helemaal achter ons werk. Zij zegt zelf dat een deel van haar hart ook in Afrika is. Bijzonder dat zij ons opnieuw haar zegen geeft om te gaan. En zo gaan we, in vertrouwen en in verwachting op wat God door ons en door ons team heen weer zal gaan doen. Liefs van ons drietjes!
Wat een ENORME vreugde in het dorp Chanika, dicht bij de Malawiaanse grens als Sukarani een rollator krijgt zodat hij weer rond kan lopen. Deze rollator was één van de extra zegeningen in de container. Onze Amerikaanse collega’s: Ian en Carla leerden Sukarani en zijn moeder een aantal jaar geleden kennen. Toen kon hij letterlijk niks; zat de halve dag bij zijn moeder op de rug gebonden. Carla begon met hem te spelen en hem fysiotherapie te geven. Zijn moeder zag het positieve effect dat dit op hem had en leerde hoe zij ook haar zoon thuis kon stimuleren. Vorig jaar maakte Ian een provisorische rollator voor hem (zie filmpje hieronder – ook super leuk!), maar die was net gesneuveld en nu gaat Sukarani dus voor een maatje groter (hij zal er zeker nog wel ‘in groeien’) en je hoort hem kraaien van plezier. In Mecula, waar onze collega Anneke met een team zit, zijn er 2 rolstoelen uitgedeeld! Levensveranderend! Het moest zó lang duren, die container… maar er komt dan ook een hoop zegen van!
Eindelijk! De container is aangekomenopen containerstart bouw opleidingskliniek
Wij zijn enorm enthousiast om te vertellen dat de container met bouwmateriaal voor twee klinieken eindelijk is aangekomen in Lichinga! Dat is gebeurd op de laatste dag van het jaar 2022. Wat hebben we er lang voor gebeden om de container vàn de haven naar ons in Lichinga te krijgen. En het is gelukt, zonder inkomsten belasting te betalen; die is betaald door afdeling gezondheidszorg van onze provincie, waarmee wij een samenwerkingscontract hebben.
Daniel Wierstra, onze collega, is meteen in actie gekomen en heef betonblokken, zand en cement gekocht en is deze week al gestart met de bouw van de muren op het fundament wat er al 2,5 jaar ligt. De ramen, deuren en ook de hele dakconstructie zit in de container, dus dat stuk zal rap gaan.
Om de trainingskliniek helemaal, ingericht en al af te maken, hebben we nog 6.500 euro nodig. Dat is inclusief een openingsfeest voor de hele buurt en een dank voor alle vrijwilligers die door de jaren heen al de kliniek draaiende hebben gehouden zowel in Lichinga als in Mitava, Pemba, Sanga en Mecula. Samen willen we in deze provincie ons deel doen om nóg meer Mozambikanen op te leiden ondervoede kinderen op te sporen en te begeleiden totdat we gezonde kinderen zien die met respect geholpen worden. En totdat het hoge sterftecijfer onder kinderen enorm afgenomen is. Ook willen we gezonde zwangeren zien die na een goed begeleide bevalling gezonde kinderen op de wereld zetten! Help jij mee?
De tweede kliniek wordt gebouwd in Mandimba, dicht bij de grens met Malawi en ook daarover zijn we enorm enthousiast. Volgende keer een filmpje over deze locatie van Youth with a Mission.
Wij vliegen zelf op 20 februari weer naar Mozambique.
Wat een schrik was het dat de moeder van Frank zowel in november als ook in december een hersenbloeding had gekregen! Wij besloten in nauw overleg met de broer en het zusje van Frank en met ons thuisfront, om snel naar Nederland te komen, terwijl we nog maar net 7 weken terug in Mozambique waren. En zo stonden wij op maandagavond 19 december, na een reis van bijna 3 lange dagen, naast haar ziekenhuisbed. Diezelfde week kreeg ze er ook nog eens een longontsteking overheen en we dachten dat we haar gingen verliezen. Maar nee; haar wil om te leven is heel groot en het is ook heel mooi om te zien dat God ons lichaam zo gemaakt heeft dat het wil herstellen.
Mam is begin januari verhuisd naar de revalidatie afdeling van het St. Nicolaas verpleeghuis in Lutjebroek. In hoeverre revalidatie nog mogelijk is, gaan we zien maar haar hele linkerkant is verlamd en zelfs zonder gevoel. De revalidatie zal dus vooral van de rechterkant vandaan moeten komen. Slikken is nog steeds heel moeizaam, maar praten gaat al beter. Mam geniet van visite en zij herkent iedereen absoluut.
Ook van kaartjes kan ze enorm genieten en die worden vaak meermaals voorgelezen. Mocht jij haar ook een kaartje willen sturen, welkom op:
Joke Slatman – St. Nicolaas, kamer 1.19 – Azalealaan 18 -1614 SN Lutjebroek
Frank bezoekt haar dagelijks 1 of 2 keer en ook Judah (oma’s grote vriend – zoals zij hem zelf noemt) en ik komen vaak langs. Wij gaan kijken hoe wij samen met de familie alles goed kunnen regelen voor mam en daarna gaan we kijken wanneer we weer teruggaan naar huis.
Volgende keer zullen we vertellen hoe de zaken in Mozambique evengoed verder gaan.
Terwijl wij van ons verlof in NL genieten, gaat het werk in Mozambique goed door. Wij hebben bijna dagelijks contact met verschillenden uit ons team en het is bijzonder om te horen dat het allemaal lekker gaat. God blijft wonderen doen in de kliniek; hongeren worden gevoed; kinderen gaan naar school; weduwen krijgen weer waardigheid; er wordt omgezien naar ouderen…! Hier een filmpje van Eugénia – mijn rechterhand in de kliniek over hoe het met haar en de kliniek gaat, gemaakt vóórdat wij op verlof gingen.
Onze NLse collega Leoni leidt samen met onze Mozambikaanse collega Arcanjo de Discipelschaps Training School (DTS) en wij zijn enorm trots dat deze school, na 5 jaar op een lager pitje gestaan te hebben, weer gestart is. Zij hebben er al een maand onderwijs op zitten en trekken er dit weekend in 3 verschillende teams op uit om in onze provincie met woord en daad te vertellen wat zij geleerd hebben: dat God van de mensen houdt!
Wij zijn sinds eind mei ‘op’ Andijk – in het dorp waar mijn familie woont en we genieten van het heerlijke weer en de lange avonden! Ook genieten we van het gemak waarmee van alles te koop is, van lekker eten wat je maar wilt (héérlijk dat zo ongeveer elke denkbare groente en fruit in de winkel ligt!); Judah heeft een abonnement op het plaatselijke zwembad en wij lopen regelmatig een gezellig rondje op het dorp of fietsen wat rond.
Als je ons wilt ontmoeten ben je welkom op Hoekweg 36, Andijk en kan dat ook op de volgende zondagen als Frank preekt, zie in de kolom hiernaast.
Met mij, Sandra gaat het heel goed! Vóórdat we naar NL kwamen waren we in Zuid Afrika en daar zagen we op de röntgenfoto dat mijn bot goed hersteld was van de val. Ik heb na mijn 7 weken op de bank zitten, 6 weken met krukken gelopen en daarna liep ik zonder krukken (nog een beetje waggelend) in NL het vliegtuig uit. Ik voel nog steeds wekelijkse vooruitgang en ben heel dankbaar dat alles zonder operatie zo goed hersteld is.
Het is regenseizoen in Mozambique. Alles groeit en bloeit en is heerlijk groen maar aangezien de meeste wegen hier gewoon modderpaadjes zijn heeft het ook wat nadelen. Zoals jullie hieronder kunnen lezen…..
Sandra geeft haar gezondheids-collega’s regelmatig les op donderdagmiddag maar de laatste keer dat ze dat ging doen, belandde ze zelf in de gezondheidszorg. Als wij met de auto bij het centrum aankomen zijn er vaak spelende kinderen of werkende collega’s die de poort voor ons opendoen. Maar als het regent blijft iedereen lekker binnen. Dus Sandra springt zelf uit de auto om de poort weer dicht te doen maar glijdt vreselijk uit op ons modderige oprijpad. Nadat ze zichzelf met moeite weer omhoog heeft gehesen en met hulp van een vriendin de ergste modder van zich af heeft gekregen gaat ze strompelend en met pijn eerst nog even anderhalf uur les geven (bikkel). Als ze vervolgens thuis komt kan ze eigenlijk al niet meer lopen. Niet alleen van de pijn en stijfheid maar er is iets grondig mis met haar heup.
De nieuwe bureaustoel met wieltjes van Judah biedt uitkomst en we rijden haar die avond zo de badkamer en haar bed in. De volgende dag is het niet beter en beginnen we ons toch wel ernstige zorgen te maken. Een röntgenfoto dan maar in ons lokale ziekenhuis. Dat is natuurlijk ook een heel gedoe: auto in en uit, daar een leen-rolstoel organiseren, contact met een lokale arts en dan na wat bureaucratisch gedoe een röntgenfoto uit het jaar nul (zie foto’s). De laborant zegt niets te zien maar onze collega uit Chile (goed opgeleide fysiotherapeut) en Sandra zelf zien wel degelijk een scheur in haar heup (femur-hals). Met behulp van de keukenlamp van de buren lukt het een knappe foto te maken van de röntgenfoto en zo gaan deze foto via WhatsApp de wereld rond: naar Chile, Malawi en Nederland.
Veel vrienden hebben ergens een orthopeed-vriend(in) in het vriendenbestand zitten en al snel komen de adviezen binnen. Alle artsen uit het Westen zeggen als eerste direct ‘operatie en drie schroeven er in’. Artsen uit andere landen zeggen dat ze met 6 weken volledig rust ook prima uit de voeten kan (deze woordspeling krijgen jullie er gratis bij!). Na meer contact overleg en uitleg van onze Afrikaanse context is de consensus van eigenlijk iedereen dat het inderdaad met volledige rust goed kan genezen omdat het bot wel gebroken maar niet verplaatst is.
Nou en zo gaat het nu bij ons. We hebben al 5 weken achter de rug waarin Sandra eigenlijk alleen op bed of op de bank ligt. Ze geeft nog steeds Judah les in de ochtend en doet enorm veel administratie werk dus ze hoeft zich gelukkig niet te vervelen. Uiteraard is het wel pittig voor iedereen en we hopen en bidden dat ze snel aan haar herstel mag beginnen te werken. Beter dus dan Humpty Dumpty want die maakte een grote val en niemand kon hem weer in elkaar zetten. Voor Sandra zien we uit naar een volledig herstel! Bidden jullie mee?
