Sandra Obdam

YWAM – Youth With A Mission!

Onze missie is het om de hele provincie te bereiken met Gods liefde! Er zijn binnen Niassa nog zeker 300 dorpjes die nog nooit het Evangelie gehoord hebben. Wie gaat?

Vandaar een conferentie op ons centrum waarin we mensen die al een DTS met ons gedaan hebben, uitleggen hoe het eruit zal zien als ze met ons gaan samenwerken. Super spannend…. want hoe gaan we al deze mensen begeleiden? Maar God denkt altijd groter, dus willen wij ook groter denken: tentpinnen wijder zetten (Jesaja 54:2) – God daagt ons enorm uit!

In februari komt er een super leuke groep van kids, tieners en volwassenen uit de Baptisten kerk Enkhuizen bij ons op bezoek. Voor hen hebben we dit filmpje gemaakt zodat ze zien waar ze ongeveer terecht komen. Kunnen jullie ook meteen meegenieten en zien hoe het er bij ons uit ziet. Geniet!

Afgelopen woensdag was het eindelijk zo ver: de officiële opening van onze Trainingskliniek!

Heerlijk vind ik het om op pad te gaan en mensen te helpen die nog op geen enkele manier hulp ontvangen. In de afgelopen weken ben ik regelmatig op pad geweest met Victo (broer van Eugénia) en zijn vrouw. Wij zijn bijvoorbeeld in het dorp Assumani geweest, waar bijna geen christen wonen en toch werden we met open armen ontvangen. We deelden het evangelie, ondanks dat het een moslims dorp is. Men luisterde, ging mee zingen, bidden en we gingen met de kinderen spelletjes doen.

In het ziekenhuis gingen we ook evangeliseren. Naast een bloemetje geven, bijbels geven en bidden voor hen, gaf ik ook advies. Zo ben ik ook in aanraking gekomen met een jongeman van 16 die ik graag wil helpen. De jongen is ontzettend dun, maar geen mens weet aan welke ziekte hij lijdt. Zijn familie is moslim en nemen hem regelmatig mee naar de toverdokter wat hem absoluut niet helpt. Ik hoop hen te overtuigen ermee te stoppen en de jongen te helpen weer gezond te worden. Zijn lievelingseten heb ik al een keer gebracht en de komende weken ga ik me meer in zijn casus verdiepen.

Ik heb waterfilters gekocht en rondgebracht. Voor een zwangere vrouw heb ik geregeld dat ze een echo kreeg en ik ging zelf mee. Sint Maarten vieren (hahaha, was geweldig) en leuk vond ik ook om samen een dans te bedenken en in te studeren voor 22 november (officiële opening van de kliniek).
Je hoort het al, ook hier zit ik niet stil. Met steun van vrienden, familie, collega’s en kerken, is dit werk voor mij mogelijk, dus aan jullie allen bedankt.

Bisous et à bientôt,
Marlice

Ondertussen zijn we al een maand in Lichinga en wat gaat de tijd snel! Omdat we hier nu al zo een tijd zijn leer je mensen kennen en bouw je echt een band met ze op. Dat vind ik heel leuk! Daarnaast kun je ook actie ondernemen in de vorm van projecten en dat hebben we gedaan.

Naomi en ik zijn namelijk begonnen met het geven van Engelse les. De niveaus zijn erg verschillend en dat zorgt voor een leuke uitdaging voor ons. Tijdens het voorbereiden van de lessen hebben we altijd al veel plezier met z’n tweeën. En de lessen zijn zo gezellig met iedereen! De ene keer zijn we met 20 leerlingen en de andere keer zijn het er 8 maar gezellig is het altijd.

Nu verhuisd! De officiële opening is op 22 november om 15:00 – WELKOM!

Wauw deze hitte was heel anders dan in Lichinga….
Vorige week zijn we naar de basis in Mecula geweest. Nadat we zeven uur hadden gereden door prachtige natuur en wat apen hadden gespot kwamen we aan. Het was een warm welkom! Na een heerlijke middag gingen we met iedereen van de basis samen avondeten, dat was erg gezellig!

Toen ik die avond in mijn bedje lag moest ik wel even slikken want het koelde in de kamer niet af. En de rest van de dagen bleef het rond de 38 graden. Dat is echt wel andere koek.

Wat ik erg leuk vond aan ons bezoek, was dat we elke maaltijd bij een ander gezin van de basis aten.  We hebben zoveel nieuwe mensen ontmoet en hele mooie gesprekken gehad. Ik vind het heel leuk om te zien dat iedereen zich zo openstelt! Ook bezochten we een gezin dat buiten de basis woont. Daar aten we op de grond met prachtig uitzicht op de bergen, echt een ‘African experience’!

Marlice, Tessa en ik hebben geholpen bij kinderactiviteiten. We hebben de stoelendans gedaan en zakdoekje leggen. Dat vonden ze geweldig. Het is aandoenlijk om te zien dat de kinderen zo enthousiast worden van een simpel spel.

Ik ben ontzettend dankbaar dat we deze trip mochten maken want wat is het mooi om nieuwe contacten te maken en mensen te zien opbloeien van ons bezoek!

Tchau, Naomi

Zo, wéér in Lichinga. Mijn tweede keer in Mozambique, yeah! Ken je dat, dat je mensen leert kennen, ze in je hart hebt gesloten, en als je ze weer ziet super blij bent? Nou dat dus, die vreugde en dankbaarheid voelde ik. Super blij om iedereen weer te zien en natuurlijk mijn zus Eugénia.

Als verpleegkundige maak ik in NL al veel mee, maar hier net ietsje meer en anders. Zo in de eerste week Fatima ontmoet, een oude vrouw zonder familie en omdat ze Jezus heeft aangenomen wordt ze geslagen door haar buren en zelfs haar dak werd een keer in de fik gestoken. Maar wegvluchten doet zij niet, want ze weet wie God/Jezus is en bang is ze niet. Ze is zo sterk, haar verhaal en geloof raakt me echt. Toen ik haar vertelde hoe mooi ze is en vroeg wat haar lievelingseten was, begon ze verlegen te bewegen. Een knuffel kreeg ze van me, ze hield mij goed vast, ze had het echt nodig. Door steun van vrienden, Fatima rijst en olie gegeven de week erna.

In het provinciale ziekenhuis ging ik met Victo (Eugénia haar broer) plus zijn groepje evangeliseren. Schrikken is het hoe men daar ligt. Je hebt totaal geen privacy, in een ruimte lig je soms met 6 man. Maar super blij dat ze het Woord omarmden. We mochten voor hun bidden en ik gaf ze een bloemetje met een Bijbel vers.

In de Rafael kliniek was ik ook lekker bezig. Het Woord delen als opening, bidden, mijn mening delen en advies geven. Maar deze week maakte ik een hele bijzondere situatie mee, we zagen namelijk een moeder met haar zieke dochter (Alima). Wij moesten haar met drie man optillen want lopen, zitten zonder om te vallen of praten deed ze niet. Ze zag er zo slecht uit dat ze naar het ziekenhuis moest. Moeder wilde dit niet, dus meerdere keren moeten aangeven dat als ze niet naar het ziekenhuis gaat, ze haar dochter zal verliezen. Aangeboden haar te steunen wat we hebben gedaan door elke dag eten te brengen (hier krijg je in het ziekenhuis niet te eten – dat moet de familie elke keer brengen), haar te douchen, artsen te spreken etc. Door het opgehaalde geld uit de kerk in Leens GN (Protestantse kerk Leens-Mensingeweer) en mijn peetouders.

De zorg in- en buiten het ziekenhuis kan beter, maar dit kan alleen met God dus vraagt het om veel gebed. Het leven valt niet mee, we hebben elkaar meer nodig dan we beseffen: emotioneel, praktisch en spiritueel.

Maar mijn tijd zit er nog niet op hier en met God is alles mogelijk, dus ik kijk uit naar wat Hij nog meer gaat doen. Want wij zijn gezegend om een zegen te zijn… of niet soms?

Tot snel, groetjes Marlice Loulendot

De tweede week in Lichinga zit er ook alweer op! Mijn naam is Tessa, ik kom uit Bovenkarspel en sinds kleins af aan was het al mijn droom om naar Afrika te gaan. God heeft dit op zo’n mooie manier geleid en nu zitten we gewoon in Mozambique! De tweede week zag er weer heel anders uit dan de eerste week, maar zeker niet minder mooi. Zo hebben we bijvoorbeeld meegelopen in de kleuterklas op de basisschool CECAVI bij juf Bendita. Mooi om te zien hoe zij lesgeeft aan de kinderen. Zij heeft zo enorm veel geduld en aandacht voor de kinderen! Naomi en ik mochten dinsdag zelfs een lesje Engels aan de kinderen geven. Ze waren super enthousiast en deden leuk mee!

Ook zijn we dinsdag naar de markt geweest om bloesjes en capulana’s (traditionele wikkelrokken) te kopen voor de weduwen waar Naomi vorige week over heeft verteld. Veel van hen lopen in kleren met gaten en graag wilde ik iets blijvends aan ze geven. Met de Westfriese Evangelie Gemeente (WEG) heb ik geld opgehaald voor de mensen hier en met dat geld hebben we de bloesjes en capulana’s gekocht. De vrouwen waren er zo blij mee en sommigen begonnen te dansen en God te loven. Wat was dat mooi om te zien! Het is fijn om wat voor de mensen te kunnen doen, al is het maar iets kleins.

Na 2 weken hebben we al zoveel dingen gehoord, gezien en meegemaakt en ik ben benieuwd wat de rest van de komende 3 maanden ons zal gaan brengen! Ik ben God enorm dankbaar voor alles wat Hij mij tot nu toe al gegeven heeft: een ontzettend gezellig onderkomen bij Frank, Sandra en Judah, de leuke en mooie momenten met Naomi en Marlice en de prachtige projecten die hier plaatsvinden. Ik kijk uit naar de rest van de tijd hier in Mozambique!

Groetjes, Tessa

Gister zijn we naar een lokale kerk geweest; in de woonwijk naast ons. Frank sprak, Tessa zegende de collecte, ik sprak een gebed uit over het avondmaal en samen zongen we een lied en werden we heel goed ontvangen. Judah en Benildo deelden brood uit tijdens de preek die ging over het zoeken naar de Gever zoeken en niet naar de gift. Leuk en lekker om brood te ontvangen, of om andere zegen te ontvangen, maar laten we God zelf zoeken in plaats van alleen maar te kijken naar de dingen die Hij geeft!

Voor 3 maanden hebben wij bezoek van 3 Nederlandse meiden: Marlice Loulendot, Tessa Groot en Naomi Foppen. Het is een gezellige boel bij ons in huis. Om beurten zullen zij iets van hun ervaringen op onze website zetten en Naomi neemt de aftrap:

Daar ben ik dan, in Mozambique. Om te beginnen is het een prachtig land!
Ik heb al zoveel mooie mensen ontmoet die allemaal fantastische dingen doen. In mijn eerste week hier heb ik vooral meegelopen met Frank en Sandra.
Ik zal twee dingen vertellen die er voor mij echt uitsprongen. Ten eerste het alfabetiseringsproject van het Braziliaanse echtpaar Eudilena en Cleone. Het is zo mooi om te zien met hoeveel liefde en aandacht ze te werk gaan! Ze leren de kinderen de letters aan met gebaren, heel slim bedacht. Zelf ken ik er nu ook al heel wat. De kinderen in de klas leren zo snel en blijven heel geconcentreerd werken, ik was er erg van onder de indruk!

Mijn tweede ervaring is iets minder mooi… Ik ben op bezoek geweest bij ouderen in het dorpje Nomba. Zij vertelden hun verhaal en dat werd voor ons vertaald naar het Nederlands. Velen vertelden over hun pijn en verdriet. Omdat ze christen zijn worden sommige mishandeld door andere dorpelingen. Ik kon bijna niet geloven wat voor een verschrikkelijke verhalen ze vertelden. Wat ik wel mooi vond is dat we aan het eind van het gesprek mochten bidden voor deze vrouwen. Dan heb je het gevoel dat je toch nog iets voor ze kon betekenen.

Het is best moeilijk om van zulke mooie momenten naar zulke trieste momenten te gaan, maar het hoort erbij. Gelukkig heb ik het hier wel enorm gezellig met mijn reisgenootjes en met Frank, Sandra en Judah. En kunnen we ook praten over alles wat we meemaken. Ik ga nog een hele mooie tijd tegemoet en ben enorm dankbaar dat ik deze reis mag maken!

Groetjes, Naomi