Sandra Obdam

Afgelopen donderdag hebben we onze collega’s Pedro en Aldenice in Massangulo opgezocht. We stappen met nog 3 collega’s in de auto en rijden ruim een uur. Pedro en Aldenice hebben 13 jaar in Itepela gewoond en daar met het team de eerste gemeente gesticht, een kleuterschool en een gezondheidskliniek gebouwd. Nu wonen ze alweer 2 jaar in Massangulo waar vanuit ze heel wat dorpen bereiken met het evangelie! Zij wonen daar met 3 gezinnen in simpele huizen/ hutjes en elke keer als we daar komen lijkt dat aantal wel groter te worden;

er is weer een gezin en een single man bij. De mensen met wie ze wonen zijn net christen geworden en willen gewoon graag leren hoe je christen bent in een cultuur die helemaal moslim en animistisch is. Waar ze voorheen voor een groot deel maar ‘voor hun hutje zaten en wel zouden meemaken wat de dag ons brengt’, worden ze nu uitgedaagd om actie te ondernemen: in de tuin werken zodat er morgen ook voedsel is en het goede nieuws dat hun eigen leven veranderde doorgeven aan anderen. Het is altijd een vrolijk drukke boel rondom de huizen en kinderen spelen er naar hartelust.

Wij gaan onderwijs geven in het Portugees en het wordt vertaald in de stammentaal: Chi-Yao. Frank spreekt de hele morgen in de buitenlucht over financiën en er zijn 3 echtparen aan wie we geld uitlenen zodat ze hun eigen handeltje kunnen opzetten. De één wil een klein winkeltje beginnen om basis producten te verkopen, een ander gaat kippen, bonen en mais in- en verkopen. We stimuleren ze om alle inkomsten en uitgaven goed op te schrijven en om trouw te zijn in het éérst terug betalen van de lening en daarna pas zich te gaan richten op andere wensen. (Ver) vooruit denken is behoorlijk nieuw voor mensen die nog maar af moeten wachten of ze morgen wel genoeg te eten hebben… maar onze God is wèl de God van een hoopvolle toekomst! Ik heb nog een bijzonder gesprek met twee van de vrouwen over gezondheid. Het zoontje van één van hen is net 2 nachten in het ziekenhuis opgenomen geweest met malaria en ook zelf hebben ze flink met hun gezondheid te worstelen. We lunchen gezamenlijk en daarna begint het onwijs te onweren en te regenen, zodat een normaal gesprek niet eens mogelijk is door het gekletter op het dak. Als het enigszins droog is, halen we Judah op, die de hele ochtend bij andere zendelingen dichtbij met 5 kids zijn school heeft gedaan en daarna heerlijk heeft gespeeld. Moe maar voldaan komen we aan het eind van de middag weer terug in Lichinga. Dit is precies wat we vaker willen doen!

Wat zijn wij dankbaar dat we in NL konden zijn! Judah is helemaal opgeknapt en onze tickets terug zijn geboekt: 2 december vliegen we weer naar Mozambique.

Wij hebben zin om er weer helemaal in te duiken en graag laten we jou zien welke projecten ons nú al bezig houden.
Wil jij een project ondersteunen zodat wij weer volop aan de slag kunnen?

Bekijk dan onze Projectmail

Vanmorgen moesten wij om 12:10 in het Maxima ziekenhuis in Utrecht zijn om eerst bloed te prikken, dan een gesprek met de kinderoncoloog te hebben (die ik in Mozambique aan de telefoon heb gehad) en vervolgens de MRI.

Wij belden zelf eerst nog naar het ziekenhuis, want het was niet duidelijk of Judah al dan niet nuchter moest zijn voor het onderzoek. Terwijl we bellen wordt ons verteld dat de MRI gecanceld is en dat de arts ons wèl wil zien en ons zal uitleggen wat er aan de hand is.

In het ziekenhuis aangekomen worden we heel netjes ontvangen en begint het erop te lijken dat de MRI gecanceld is omdat hij gewoonweg niet meer nodig is. Bloed prikken ging prima en na een snelle lunch zien we de arts. Hij vertelt ons meteen dat er goed nieuws is. Op de echo, die op zondag gemaakt was (toen we direct vanuit Schiphol in het Maxima ziekenhuis ontvangen werden), was het gezwel van 2,5 bij 1,3 cm die in Mozambique was opgemeten nergens meer te bekennen. Wel werden er flink opgezette lymfe klieren gezien en die hebben dan wellicht de galblaas dusdanig klem gezet waardoor Judah zo ontzettend ziek werd. De galblaas kon zich niet ledigen, wat weer voor een fikse ontsteking in de lever heeft gezorgd.

Wat was het dan precies? Welke infectie dan precies?

Daar zullen we wellicht nooit achter komen, maar wat ons betreft is er “gewoon” een wonder gebeurd: Judah wàs ziek en nu is hij weer héél snel aan het beter worden.

Over 2 weken hebben we nog een controle- echo, maar dat is vooral om het hele gebeuren goed af te sluiten. Wij verblijven op dit moment in Andijk en we hebben nog even géén idee wat we verder gaan doen. Eerst maar eens flink bijkomen EN God danken!

Dank ook voor al jullie gebeden – wij voelen ons enorm gedragen.

Het volgende lied was in ons hart gedurende deze heftige tijd:

Hosanna – forever, we worship You!

The angels bow down at the thought of You
The darkness gives way to the light for You
The price that You paid gives us life brand new
Hosanna forever we worship You

For You are the joy that my soul longs for
The Lamb that was slain for my sins
And the One I adore
King of kings, Ruler of everything
Hosanna forever we worship You

We can’t live without You
We can’t breathe without You
We can’t sing without You

No greater love in this world but You
No one can compare to the things You do
Wherever You go I will follow You
Hosanna forever we worship You

Someday every tongue shall confess Your name
This house made of clay soon shall pass away
And whatever the test You will bring us through

Hosanna forever we worship You – Kirk Franklin

Gister hebben we even een ‘rondje Lichinga’ gedaan. Sinds corona mogen we niet meer als groep bij elkaar komen, maar we willen natuurlijk wel blijven connecten. Dus even langs ‘mãe Carolina’, de vrouw van onze overleden collega, tio Jone. Tjonge, wat heb ik een respect voor haar: ze verwelkomde ons met een grote glimlach terwijl ze zóveel lijden in haar leven heeft meegemaakt… Haar oudste zoon studeert op de universiteit. Hij moet nu alles online doen, maar dat is natuurlijk wel heel erg moeilijk als je niet eens een laptop hebt. Frank heeft een oud exemplaar weer opgelapt en zo kan hij hopelijk weer goed verder.

Vervolgens gingen we naar onze collega’s Santos en Natália. Hun dochtertje werd 8 jaar en we vonden het een leuk idee om dat met z’n allen te vieren. Er wordt bijna nooit een kinderverjaardag gevierd (velen weten niet eens uit hun hoofd wanneer hun kinderen jarig zijn!). Frank had een taart gemaakt en we hadden een tas vol leuke cadeautjes voor Júlia zelf en voor de hele familie. We hebben gezongen en de ouders gingen voor Júlia bidden en zo hebben we het LEVEN gevierd!