Zo, wéér in Lichinga. Mijn tweede keer in Mozambique, yeah! Ken je dat, dat je mensen leert kennen, ze in je hart hebt gesloten, en als je ze weer ziet super blij bent? Nou dat dus, die vreugde en dankbaarheid voelde ik. Super blij om iedereen weer te zien en natuurlijk mijn zus Eugénia.
Als verpleegkundige maak ik in NL al veel mee, maar hier net ietsje meer en anders. Zo in de eerste week Fatima ontmoet, een oude vrouw zonder familie en omdat ze Jezus heeft aangenomen wordt ze geslagen door haar buren en zelfs haar dak werd een keer in de fik gestoken. Maar wegvluchten doet zij niet, want ze weet wie God/Jezus is en bang is ze niet. Ze is zo sterk, haar verhaal en geloof raakt me echt. Toen ik haar vertelde hoe mooi ze is en vroeg wat haar lievelingseten was, begon ze verlegen te bewegen. Een knuffel kreeg ze van me, ze hield mij goed vast, ze had het echt nodig. Door steun van vrienden, Fatima rijst en olie gegeven de week erna.
In het provinciale ziekenhuis ging ik met Victo (Eugénia haar broer) plus zijn groepje evangeliseren. Schrikken is het hoe men daar ligt. Je hebt totaal geen privacy, in een ruimte lig je soms met 6 man. Maar super blij dat ze het Woord omarmden. We mochten voor hun bidden en ik gaf ze een bloemetje met een Bijbel vers.
In de Rafael kliniek was ik ook lekker bezig. Het Woord delen als opening, bidden, mijn mening delen en advies geven. Maar deze week maakte ik een hele bijzondere situatie mee, we zagen namelijk een moeder met haar zieke dochter (Alima). Wij moesten haar met drie man optillen want lopen, zitten zonder om te vallen of praten deed ze niet. Ze zag er zo slecht uit dat ze naar het ziekenhuis moest. Moeder wilde dit niet, dus meerdere keren moeten aangeven dat als ze niet naar het ziekenhuis gaat, ze haar dochter zal verliezen. Aangeboden haar te steunen wat we hebben gedaan door elke dag eten te brengen (hier krijg je in het ziekenhuis niet te eten – dat moet de familie elke keer brengen), haar te douchen, artsen te spreken etc. Door het opgehaalde geld uit de kerk in Leens GN (Protestantse kerk Leens-Mensingeweer) en mijn peetouders.
De zorg in- en buiten het ziekenhuis kan beter, maar dit kan alleen met God dus vraagt het om veel gebed. Het leven valt niet mee, we hebben elkaar meer nodig dan we beseffen: emotioneel, praktisch en spiritueel.
Maar mijn tijd zit er nog niet op hier en met God is alles mogelijk, dus ik kijk uit naar wat Hij nog meer gaat doen. Want wij zijn gezegend om een zegen te zijn… of niet soms?
Tot snel, groetjes Marlice Loulendot
2 reacties
Dag lieve Marlice
Wij kunnen ons goed voor stellen hoe blij je bent om mensen te ontmoeten die je nog kende van de vorige keer en ook bovenal hoe blij zij zijn.
Goed dat je daar bent en tot zegen kan zijn en de zieke mensen kan helpen en bijstaan.
we nemen je ook dagelijks mee in gebed
Groet ook aan Tessa en Naomi Piet & Boukje
Prachtig getuigenis. Idd zijn we gezegend om tot een zegening te zijn. Dat ben jij zo te lezen!