Eén van onze grootste projecten ooit is begonnen: het zelf bouwen van een huis. Het is spannend, eng en geweldig tegelijk. Wij hebben een prachtige plek gekregen van de mensen in Malimosse, vlakbij het trainingscentrum van Jeugd met een Opdracht. We hebben ons een weg geslagen door de eerste stappen van de bureaucratie en zijn ondertussen al hard onderweg met ons fundament!!! Voordat we naar NL komen willen we in ieder geval het fundament van ons huis hebben liggen. Dus het werd hoog tijd om er eens flink de schouders onder te zetten. Na avonden achter de computer zitten te knutselen aan bouwtekeningen, zijn we ermee naar de architect gegaan. Die tekent dat dan netjes over, zet zijn naam eronder en heeft zijn geld snel verdiend. De kloe is dat hij gecertificeerd is en de overheid alleen zijn tekeningen aanneemt en niet die van mij. Na een bezoek aan de wijkvoorzitter, een document van zijn hand (niet dat de man kan lezen en schrijven, dat doet een jongen van 17 voor hem) en bezoek met hem aan de mensen van wie we het land hebben gekregen, was het tijd voor de tweede stap wat betreft documenten: de administrator van de wijk. De wijkvoorzitter is vanuit de traditie het hoofd maar staat in officiele zaken onder de overheidsadministrator. Ook de administrator wilde met ons een bezoek brengen aan ons terrein en een gesprek met de mensen van wie het land hebben gekregen. Hij wilde eerst niet tekenen want er stond ‘Frank’ en geen ‘Franciscus’ op de tekening. Dus terug naar de architect en alle officiele documenten laten aanpassen en toen was het goed. Toen met alle papieren naar de afdeling Stadsplanning en drie keer raden… die wilde ook met mij naar het terrein om het land te bekijken. Ook gedaan, alle documenten gechecked, voorzien van een plastic mapje (zonder dit domme roze mapje worden documenten niet geaccepteerd, geen idee waarom) en ingeleverd. Nu is het wachten op de officiele bouwlicentie maar we zijn alvast begonnen….
Vorige week donderdag zijn wij begonnen met het exact uitmeten van alle muren van het te bouwen huis. Het huis waar we nu wonen nog bomvol met dozen van de container die op woensdag binnenkwam, maar die moeten we maar tussendoor doen. Je moet hier dus alles helemaal zelf doen zonder begeleiding of landmeter-materiaal en dat is nog best spannend; maak je een foutje dan lopen je muren scheef en dat is dan je eigen schuld. Vrijdag en zaterdag graven en op maandag begonnen met de trappetjes in het fundament maken; het huis staat op een aflopend stuk grond en het hoogteverschil is ruim 80 cm. Dus je moet trappetjes maken met je fundament en dat is nog een leuk uitzoek werkje waar je die precies wilt hebben. Ik loop regelmatig binnen bij vrienden die al een huis hebben gebouwd voor het lenen van materiaal en voor advies. Gister en eergister hebben we al het cement gegoten: 40cm breed en 30cm diep met een stevige mix van zes kruiwagens grof zand op 1 kruiwagen cement vermengd met vuistgrote stenen.
Ik begin elke dag met een kort moment van overleg en een bemoedigend woord voor de werkers waarna we bidden voor ons werk. Interessant als meer dan de helft van je ploeg moslim is … Op de dag dat we met het cement aan de slag gingen, hebben we Mattheus 7 gelezen over de wijze en dwaze man die een huis bouwden. Het bidden voor hulp en wijsheid is echt hard nodig want er kan zoveel fout gaan en af en toe heb ik ook geen idee. Maar ‘so far so good’ en ik ben bijzonder trots om te melden dat sinds gister het cement gestort is! Maandag worden de cementblokken geleverd en gaan we aan de slag om het de rest van de fundering op te trekken; cementblokken gevuld met kiezels en nog meer cement.
Mijn hele ritme is danig veranderd de laatste dagen. Ik word even voor 5 uur wakker (net nog donker), drink koffie, eet een broodje, maak ontbijt voor de wacht en dan gaan we samen naar onze bouwplaats waar de rest van het team ook is om om 6 uur te beginnen. Na een dag fysieke arbeid kom je moe thuis, eten, douchen en dan om 21.30 naar bed. Weinig tijd voor andere dingen dus zoals dit opschrijven. Maar goed, het is nu lekker weekend dus dat is genieten. Het weer is hier ook aan het veranderen. Het is nu droog maar echt fris. Dat is niet meteen wat je bedenkt bij Afrika, maar om 5.30 op je fietsje is het echt fris met wind en veel vocht in de lucht. De Mozambikanen hebben dan ook wanten aan en muts op. Daar ben ik toch nog te Hollands voor en ik doe het met een trui en zomerjasje. Voor de rest hebben we nog duizend andere dingen in ons hoofd: dingen die we nog willen doen voordat we weggaan, dingen die we willen doen als we in NL zijn en dingen die we willen doen als we weer terug zijn. Sponsors zoeken voor het kopen van een auto en het bouwen van een huis, heel veel tijd doorbrengen met vrienden en familie, werk regelen als we in NL zijn, preken in kerken, huizen bouwen, tickets regelen, de hele financiele administratie op orde brengen en overdragen aan teamleden, alles weer terug stoppen in de container voordat we gaan, de bouwprojecten van het team op de rails houden, boodschappen doen, mensen discipelen, maandag wasdag met onze wasvrouw, elke eten regelen voor onze bouwteam en aan onze plaatstelijke kokkinnen geven (tevens controleren of ze het eten niet jatten voor hun eigen familie zoals afgelopen zaterdag), de guards uitbetalen, teammeetings, bezoek aan het team in Itepela om drie dagen les te geven, etc etc etc. Business as usual.
