Categorie: Weblogs

En hier zijn we weer live vanuit Lichinga! Het gaat nog steeds allemaal erg goed hier. Ik zal eens een beetje vertellen hoe onze gemiddelde dag eruit ziet. Om 4.45 word ik wakker (meestal van de blaffende honden onder ons raam), blijf nog een half uurtje liggen maar om zo rond 5.30 is het licht en ben ik uit bed. Ik ga dan wat lezen en daarna loop ik naar de keuken (kookplaats is een beter woord want het is een open vuurtje met een tafel erbij en een kraan). Zo rond 6.30 komt diegene die ontbijt-dienst heeft met de broodjes, ik vul mijn thermosfles met gekookt water en ga met een paar broodjes naar ons kleine huisje om te ontbijten. Twee broodjes (type zandgebak, het knarst lekker) waar we dan jam en/of pindakaas op doen en een beker instant-koffie. Om even voor 7 komt Sandra uit bed, die gaat snel ontbijten en dan op de fiets naar Lichinga. Dat is een ruim half uur. De helft van de weg is echt een landweg door de bush en de rest is ge-asfalteerd. Om 8 uur doe ik mee met de dagopening van de studenten. Prachtige afrikaans gezang en gebed in het portugees. Soms blijf ik bij de lessen en soms ga ik naar Orlando’s huis in aanbouw. Dat is vlak bij de boerderij waar we logeren. ‘s Middags eten we meestal bij Orlando en Lisa. We zijn intussen erg dikke maatjes geworden en ze zorgen erg goed voor ons. Sandra is de hele dag onderweg met Marleen in het ziekenhuis of op een andere plek waar de zwangere vrouwen komen voor controle. Vandaag gaan we daar eten en Sandra vertelt mij zojuist dat we nu moeten gaan. Dus tot de volgende keer maar weer.

Doei, doei

Vandaag was de laatste dag van les voor de studenten. We hebben al een soort bonte avond gehad waarin alle drie de groepen een impressie gaven van hun twee maanden outreach. Een echte fun-avond met toneelstukjes en liederen en verhalen. Ze zijn nu nog een week op de boerderij voor evaluatie en om hun plannen te maken voor wat ze nu gaan doen. Er was ook een presentatie van het communicatieteam van Jeugd met een Opdracht Afrika. Echt gaaf om te zien wat er allemaal gebeurt in heel Afrika. Sandra bleef vandaag ook op de boerderij om alles bij te wonen. Gister was voor mij een beetje relaxen, ook wel eens lekker op z’n tijd.

Het is leuk om steeds meer portugese woordjes te gebruiken en af en toe werpen we nog eens een blik in het woordenboek en deel 1 van de cursus ‘portugees voor beginners’ die ik nog snel in mijn tas heb gestopt. Vanochtend hebben we ontbeten met de studenten; dat is niet echt luxe. Een kop oersterke oude thee (uiteraard op een vuurtje gekookt) en dan nog een droog oud broodje met extra veel niks (tenzij je de zandkorrels die erin zitten mee rekent). Het zorgt ervoor dat we extra onder de indruk zijn van deze studenten dat ze zo toegewijd leven en met zo weinig middelen toch het maximale eruit weten te halen.

De realiteit van Afrika ontgaat ons echter niet; er gaan veel mensen dood door aids, slechte voeding en problemen rondom geboorte. Er gebeurt van alles en nog wat in ons hart als we al deze moeilijke dingen tegelijkertijd met alle mooie dingen meemaken. Maar we zijn absoluut bevoorrecht dat we deze tijd hier mogen meemaken. We zijn al behoorlijk vriendjes geworden met een heleboel mensen en worden regelmatig uitgenodigd om ergens op de koffie te komen of te komen eten. Het gaat dus goed met ons hier in Lichinga.

Soms zit het mee en soms zit het tegen. Dat is ook in Afrika zeker een dagelijkse realiteit. Maar Sandra kreeg maandag wel een erg vervelende medeling. Ondanks eerdere toezeggingen van het ziekenhuis bleek het toch niet zo eenvoudig om in het ziekenhuis te kunnen komen werken. Onze vrienden hier in Lichinga hadden voor ons geinformeerd en het zou allemaal zo geregeld zijn als Sandra er eenmaal was. Echter, nu het er op aankwam moest er toch toestemming worden gevraagd aan hogere instanties. De hele documentenzooi zou moeten worden opgestuurd naar het Maputo en voordat dat weer terug zou zijn, zouden wij al lang en breed in Almere zitten. Dus een dikke teleurstelling. Echter, het mooie van op pad met God is dat als er een deur dicht gaat dat Hij vaak een andere opent. Sandra had al contact gehad met Marleen, een belgische verloskundige die hier werkt voor artsen zonder grenzen. Sandra heeft met haar gesproken en het blijkt dat ze prima met haar mee kan. Dan komt Sandra op precies dezelfde plaatsen in precies hetzelfde ziekenhuis, ziet ze en doet ze precies dezelfde dingen maar dan met een nederlands sprekende gids erbij die er alles aan doet om haar zoveel mogelijk informatie mee te geven. Dat is nou wat ze noemen een ‘blessing in disguise’. Ze heeft nu al twee dagen meegelopen en is erg enthousiast over wat ze allemaal hoort, ziet en leert.

Lees verder

Vandaag is het zondag. We raken langzamerhand een beetje gewend. Om van de stad naar de boerderij te komen moeten we 35 minuten fietsen over zeer hobbelige weggetjes. We hebben dat ook al een aantal keer in het stikdonker moeten doen (zonder fietsverlichting; en straatverlichting is ook al ‘out of the question’) en dat is echt een uitdaging. Het is leuk om alle vrienden en kennissen weer te ontmoeten van twee jaar geleden. Vandaag heb ik gepreekt in een klein huiskerkje dat wordt geleid door Pedro en Elias die we allebei nog kennen van de vorige keer. Ze herinnerden zich het onderwijs van twee jaar geleden nog en vroegen of ik in hun groep wilde komen spreken. Het was echt gaaaaaaf om te doen. Het ritme van leven is hier totaal anders. Meestal ben ik zo rond 6 wakker, dan wordt het ongeveer licht. De kerk van vandaag begon om 8 uur ‘s morgens. Dat is wel even wat anders dan de 12.30 die we gewend zijn.

Sandra heeft gesproken met Geraldo en samen met Geraldo met het hoofd van het ziekenhuis. Die vond het allemaal best en prima maar nu moeten we ook nog toestemming van het provinciale hoofd van ministerie van gezondheidszaken hebben. Sandra heeft op maandagochtend een afspraak. Dan hebben we slechts drie dingen nodig; hij moet er inderdaad zijn (dat is niet altijd even gewoon hier), dan hebben we nog iemand nodig die vertaald voor Sandra, en dan moet deze vriendelijke vriend in een goei bui zijn en ja zeggen. Als dat allemaal lukt dan kan Sandra min of meer direct door naar het ziekenhuis om daar aan de slag te gaan. Sandra heeft ook al contact met een belgische verloskundige die hier voor artsen zonder grenzen werkt. Dat zijn uiteraard zeer waardevolle en interessante contacten. Verder hebben we ook een aantal zendelingen ontmoet bij wie we zijn uitgenodigd om te komen eten.

We genieten heel erg hier en vinden het zeer bijzonder dat we hier mogen zijn. Ook zouden we jullie heel graag mee laten kijken met alle dingen die we hier zien en leren. We hopen dat het een beetje lukt via de mail en via deze weblog.

Even een snelle mail om te laten weten dat we veilig zijn aangekomen. We hebben een goede vlucht gehad naar Lilongwe en zijn direct doorgegaan met een minibusje naar Mangochi. Het was zoals gebruikelijk een lange zit als haringen in een ton maar dat wisten we al en het ‘schept wel een band’ moet je maar denken. Vanochtend hebben we vervoer naar Lichinga gezocht
en gevonden. Eerst 2 uur achterin een pickup truck naar de grens. Dan met de fietstaxi de grens over (zwaar onderhandelen over de prijs van de fietstaxi etc.) en toen weer verder in een andere pickup. Al met al kwamen we om 6 uur aan (maar dan is er wel een uur extra verstreken vanwege de andere tijdzone die ze hier hebben). Maar goed we zijn er, gezond en veilig (Sandra licht verbrand) en gaan nu eten bij Jan, Bonnie en Deborah die al een hele dame van twee en een half is geworden en lekker begint te kletsen. We zijn dus gister (woensdag) volgens schema aangekomen. We hebben een prachtig eigen klein huisje op de ‘farm’. Zeer romantisch maar dan zonder elektriciteit en een gat in de grond als WC. En we hebben twee enorme honden (type klein olifant en half paard) om op ons te passen.

De volgende keer komt het hele verhaal erop. Maar dit is om alle ouders weer opgelucht adem te laten halen.

Groetjes uit zonnig Lichinga

Goedemorgen allemaal!

Het is nu 6:57 in de ochtend en we zijn in Kenia aan het overstappen op het volgende vliegtuig. We hebben een goede vlucht gehad maar die vliegtuigstoeltjes zijn eeder ontworpen voor een pigmeeenvolk dan voor een stel Hollanders. We vlogen in een Boeing 777-200 met een paar leuke films op je eigen videosystem (da’s leuk kun je zelf een beetje bepalen wat je wil zien). Ergens rond 23.00 ‘s avonds kregen we nog een complete warme maaltijd en dan word je om 04.30 alweer gewekt voor je ontbijt. We hebben allebei een beetje kunnen slapen dus we zijn niet helemaal bekaf, maar fris is anders. We gaan nu boarden voor de vlucht naar Lilongwe in Malawi. Ik denk over een dag of drie weer in de buurt van een computer te zijn. Tot dan!

Groetjes van Frank & Sandra

Tsja, als je op zo’n lange reis gaat, moet je je natuurlijk wel goed voorbereiden! Dus eerst maar eens even wat feiten en cijfers aangaande Mozambique checken op het internet. We hebben onze reis laten boeken door Raptim; een club die dat professioneel doet voor zendelingen en anderszins reislustige mensen. Net als de vorige keer een perfecte service. Aan de hand van onze gegevens stellen ze twee of drie mogelijke reisschema’s op met daarbij de kosten en dan geef je aan wat het beste past en vervolgens regelen zij dat allemaal (euro 1980,- voor twee personen).

Vliegschema:
6 juni vertrekken om 20.40 Amsterdam – 06.00 aankomst Nairobi
7 juni vertrekken om 08.10 Nairobi – 11.50 aankomst Lilongwe

Van Lilongwe gaan we met het plaatselijk vervoer naar de grens met Mozambique. Waarschijnlijk overnachten we in Mangochi en dan hopen we op 8 juni in Lichinga aan te komen.

O ja, wat we natuurlijk wel zelf moesten doen is onze visa regelen voor Mozambique. Voor Kenia (waar we overstappen) en Malawi (waar we landen) hebben we dat niet nodig maar voor Mozambique wel; dus op naar het visumburo (euro 140,-).

Verder moet je natuurlijk nog gezondheidsmaatregelen nemen: injectie Hepatitis A (door Sandra zelf bij mij geprikt) en malaria pillen (samen 210,- euro) en natuurlijk deet (anti-muggenspray). Dit laatste is echt een soort landbouwgif wat niet echt fris is, maar wel effectief.

Rugzakken, klamboe, zaklamp en ander kampeergerei hadden we allemaal nog van de vorige keer. Deze keer nemen we geen travellercheques mee want die konden we de vorige keer nergens inwisselen. De ‘new approach’ is volledig vertrouwen op onze eigen fijne Euro en zien of dat allemaal lukt.

Hallo allemaal,

Het idee van deze blogspot is om jullie op de hoogte te houden van wat Sandra en ik beleven op onze reis naar Lichinga. Ik zal proberen regelmatig te posten zodat jullie niets hoeven te missen.
We hopen dat jullie er veel plezier aan zullen beleven.

Hier zie je waar ter wereld Mozambique ligt en als je hier klikt vind je de route die we vanaf Lilongwe, Malawi naar Lichinga, Mozambique moeten afleggen.