Categorie: Weblogs

Links zie je Amorim en zijn gezin, in het midden Orlando & Lisa, daaronder Fred, Paula, Timon en Michael en onder aan Geraldo en zijn gezin.

Hier zie je Dinis die de DTS leidt en daaronder Jan, Bonnie & Deborah.

Hallo allemaal! We zijn nu weer in Nairobi op het vliegveld. Dit keer hebben we een overstap met 6 uur wachttijd. Dus alle tijd om even te melden dat het allemaal prima met ons gaat. We leven nog, we hebben al onze bagage nog, we hebben geen enge ziektes gehad en meer van dat soort gunstige dingen.

Dinsdag en woensdag zijn we met Fred en Geraldo naar Itepela gegaan. Dat is zo,n 110 km van Lichinga. Ze gaan daar een nieuw pionierswerk beginnen onder de Moslims (Yao’s). Dat begint met het bouwen van een huis, het leren van de taal en het opbouwen van relaties. Itepela is een langgerekt dorp en om zo goed mogelijk tussen de bevolking te mengen gaan ze op drie verschillende plekken in het dorp wonen. Het pioniersteam zal bestaan uit twee gezinnen en twee singles. Het is echt in de bush, en de auto van Fred is dan ook de enige in het dorp. We trokken zoals gewoonlijk veel bekijks en we hebben de dorpsoudsten en andere belangrijke mensen uiteraard een handje gegeven. Sandra heeft nog een ochtend meegekeken in de plaatselijke gezondheidspost. Een jonge arts schrijft iedereen medicijnen voor en een lokale verloskundige (parteira)is daar ook verantwoordelijk voor de inentingen en het wegen van de babies. Er was een verloskamer maar de meeste vrouwen bevallen thuis (helaas dus geen bevalling gezien).

Lees verder

Zo, het is al weer een aantal dagen geleden dus weer de hoogste tijd voor een teken van leven vanuit Afrika. Het moest even duren, ten eerste omdat we het steeds drukker krijgen hier (dat heb je met de aardige mensen die je steeds uitnodigen voor eten en dergelijke), ten tweede is de laptop af en toe met jan mee, ten derde is internetten niet altijd mogelijk en als laatste obstakel heb je hier lang niet altijd elektriciteit. Maar het feit dat jullie dit nu lezen betekent dat al deze factoren meewerken op dit moment.

We hebben ondertussen al weer enorm veel beleeft dus volgt hier een impressie. In het kader van onze cursus ‘Afrika voor beginners’ hebben we de volgende onderdelen met succes weten af te ronden. 1) Zelf rondrijden in grote 4×4 auto’s over afrikaanse hobbelwegen (aan de linkerkant van de weg!); 2) het kopen en slachten van een geit voor het feest van de studenten; 3) het opknagen van een stok suikerriet; 5) vuur maken en water koken.

Lees verder

En hier zijn we weer live vanuit Lichinga! Het gaat nog steeds allemaal erg goed hier. Ik zal eens een beetje vertellen hoe onze gemiddelde dag eruit ziet. Om 4.45 word ik wakker (meestal van de blaffende honden onder ons raam), blijf nog een half uurtje liggen maar om zo rond 5.30 is het licht en ben ik uit bed. Ik ga dan wat lezen en daarna loop ik naar de keuken (kookplaats is een beter woord want het is een open vuurtje met een tafel erbij en een kraan). Zo rond 6.30 komt diegene die ontbijt-dienst heeft met de broodjes, ik vul mijn thermosfles met gekookt water en ga met een paar broodjes naar ons kleine huisje om te ontbijten. Twee broodjes (type zandgebak, het knarst lekker) waar we dan jam en/of pindakaas op doen en een beker instant-koffie. Om even voor 7 komt Sandra uit bed, die gaat snel ontbijten en dan op de fiets naar Lichinga. Dat is een ruim half uur. De helft van de weg is echt een landweg door de bush en de rest is ge-asfalteerd. Om 8 uur doe ik mee met de dagopening van de studenten. Prachtige afrikaans gezang en gebed in het portugees. Soms blijf ik bij de lessen en soms ga ik naar Orlando’s huis in aanbouw. Dat is vlak bij de boerderij waar we logeren. ‘s Middags eten we meestal bij Orlando en Lisa. We zijn intussen erg dikke maatjes geworden en ze zorgen erg goed voor ons. Sandra is de hele dag onderweg met Marleen in het ziekenhuis of op een andere plek waar de zwangere vrouwen komen voor controle. Vandaag gaan we daar eten en Sandra vertelt mij zojuist dat we nu moeten gaan. Dus tot de volgende keer maar weer.

Doei, doei

Vandaag was de laatste dag van les voor de studenten. We hebben al een soort bonte avond gehad waarin alle drie de groepen een impressie gaven van hun twee maanden outreach. Een echte fun-avond met toneelstukjes en liederen en verhalen. Ze zijn nu nog een week op de boerderij voor evaluatie en om hun plannen te maken voor wat ze nu gaan doen. Er was ook een presentatie van het communicatieteam van Jeugd met een Opdracht Afrika. Echt gaaf om te zien wat er allemaal gebeurt in heel Afrika. Sandra bleef vandaag ook op de boerderij om alles bij te wonen. Gister was voor mij een beetje relaxen, ook wel eens lekker op z’n tijd.

Het is leuk om steeds meer portugese woordjes te gebruiken en af en toe werpen we nog eens een blik in het woordenboek en deel 1 van de cursus ‘portugees voor beginners’ die ik nog snel in mijn tas heb gestopt. Vanochtend hebben we ontbeten met de studenten; dat is niet echt luxe. Een kop oersterke oude thee (uiteraard op een vuurtje gekookt) en dan nog een droog oud broodje met extra veel niks (tenzij je de zandkorrels die erin zitten mee rekent). Het zorgt ervoor dat we extra onder de indruk zijn van deze studenten dat ze zo toegewijd leven en met zo weinig middelen toch het maximale eruit weten te halen.

De realiteit van Afrika ontgaat ons echter niet; er gaan veel mensen dood door aids, slechte voeding en problemen rondom geboorte. Er gebeurt van alles en nog wat in ons hart als we al deze moeilijke dingen tegelijkertijd met alle mooie dingen meemaken. Maar we zijn absoluut bevoorrecht dat we deze tijd hier mogen meemaken. We zijn al behoorlijk vriendjes geworden met een heleboel mensen en worden regelmatig uitgenodigd om ergens op de koffie te komen of te komen eten. Het gaat dus goed met ons hier in Lichinga.

Soms zit het mee en soms zit het tegen. Dat is ook in Afrika zeker een dagelijkse realiteit. Maar Sandra kreeg maandag wel een erg vervelende medeling. Ondanks eerdere toezeggingen van het ziekenhuis bleek het toch niet zo eenvoudig om in het ziekenhuis te kunnen komen werken. Onze vrienden hier in Lichinga hadden voor ons geinformeerd en het zou allemaal zo geregeld zijn als Sandra er eenmaal was. Echter, nu het er op aankwam moest er toch toestemming worden gevraagd aan hogere instanties. De hele documentenzooi zou moeten worden opgestuurd naar het Maputo en voordat dat weer terug zou zijn, zouden wij al lang en breed in Almere zitten. Dus een dikke teleurstelling. Echter, het mooie van op pad met God is dat als er een deur dicht gaat dat Hij vaak een andere opent. Sandra had al contact gehad met Marleen, een belgische verloskundige die hier werkt voor artsen zonder grenzen. Sandra heeft met haar gesproken en het blijkt dat ze prima met haar mee kan. Dan komt Sandra op precies dezelfde plaatsen in precies hetzelfde ziekenhuis, ziet ze en doet ze precies dezelfde dingen maar dan met een nederlands sprekende gids erbij die er alles aan doet om haar zoveel mogelijk informatie mee te geven. Dat is nou wat ze noemen een ‘blessing in disguise’. Ze heeft nu al twee dagen meegelopen en is erg enthousiast over wat ze allemaal hoort, ziet en leert.

Lees verder

Vandaag is het zondag. We raken langzamerhand een beetje gewend. Om van de stad naar de boerderij te komen moeten we 35 minuten fietsen over zeer hobbelige weggetjes. We hebben dat ook al een aantal keer in het stikdonker moeten doen (zonder fietsverlichting; en straatverlichting is ook al ‘out of the question’) en dat is echt een uitdaging. Het is leuk om alle vrienden en kennissen weer te ontmoeten van twee jaar geleden. Vandaag heb ik gepreekt in een klein huiskerkje dat wordt geleid door Pedro en Elias die we allebei nog kennen van de vorige keer. Ze herinnerden zich het onderwijs van twee jaar geleden nog en vroegen of ik in hun groep wilde komen spreken. Het was echt gaaaaaaf om te doen. Het ritme van leven is hier totaal anders. Meestal ben ik zo rond 6 wakker, dan wordt het ongeveer licht. De kerk van vandaag begon om 8 uur ‘s morgens. Dat is wel even wat anders dan de 12.30 die we gewend zijn.

Sandra heeft gesproken met Geraldo en samen met Geraldo met het hoofd van het ziekenhuis. Die vond het allemaal best en prima maar nu moeten we ook nog toestemming van het provinciale hoofd van ministerie van gezondheidszaken hebben. Sandra heeft op maandagochtend een afspraak. Dan hebben we slechts drie dingen nodig; hij moet er inderdaad zijn (dat is niet altijd even gewoon hier), dan hebben we nog iemand nodig die vertaald voor Sandra, en dan moet deze vriendelijke vriend in een goei bui zijn en ja zeggen. Als dat allemaal lukt dan kan Sandra min of meer direct door naar het ziekenhuis om daar aan de slag te gaan. Sandra heeft ook al contact met een belgische verloskundige die hier voor artsen zonder grenzen werkt. Dat zijn uiteraard zeer waardevolle en interessante contacten. Verder hebben we ook een aantal zendelingen ontmoet bij wie we zijn uitgenodigd om te komen eten.

We genieten heel erg hier en vinden het zeer bijzonder dat we hier mogen zijn. Ook zouden we jullie heel graag mee laten kijken met alle dingen die we hier zien en leren. We hopen dat het een beetje lukt via de mail en via deze weblog.

Even een snelle mail om te laten weten dat we veilig zijn aangekomen. We hebben een goede vlucht gehad naar Lilongwe en zijn direct doorgegaan met een minibusje naar Mangochi. Het was zoals gebruikelijk een lange zit als haringen in een ton maar dat wisten we al en het ‘schept wel een band’ moet je maar denken. Vanochtend hebben we vervoer naar Lichinga gezocht
en gevonden. Eerst 2 uur achterin een pickup truck naar de grens. Dan met de fietstaxi de grens over (zwaar onderhandelen over de prijs van de fietstaxi etc.) en toen weer verder in een andere pickup. Al met al kwamen we om 6 uur aan (maar dan is er wel een uur extra verstreken vanwege de andere tijdzone die ze hier hebben). Maar goed we zijn er, gezond en veilig (Sandra licht verbrand) en gaan nu eten bij Jan, Bonnie en Deborah die al een hele dame van twee en een half is geworden en lekker begint te kletsen. We zijn dus gister (woensdag) volgens schema aangekomen. We hebben een prachtig eigen klein huisje op de ‘farm’. Zeer romantisch maar dan zonder elektriciteit en een gat in de grond als WC. En we hebben twee enorme honden (type klein olifant en half paard) om op ons te passen.

De volgende keer komt het hele verhaal erop. Maar dit is om alle ouders weer opgelucht adem te laten halen.

Groetjes uit zonnig Lichinga

Goedemorgen allemaal!

Het is nu 6:57 in de ochtend en we zijn in Kenia aan het overstappen op het volgende vliegtuig. We hebben een goede vlucht gehad maar die vliegtuigstoeltjes zijn eeder ontworpen voor een pigmeeenvolk dan voor een stel Hollanders. We vlogen in een Boeing 777-200 met een paar leuke films op je eigen videosystem (da’s leuk kun je zelf een beetje bepalen wat je wil zien). Ergens rond 23.00 ‘s avonds kregen we nog een complete warme maaltijd en dan word je om 04.30 alweer gewekt voor je ontbijt. We hebben allebei een beetje kunnen slapen dus we zijn niet helemaal bekaf, maar fris is anders. We gaan nu boarden voor de vlucht naar Lilongwe in Malawi. Ik denk over een dag of drie weer in de buurt van een computer te zijn. Tot dan!

Groetjes van Frank & Sandra