‘Afrika voor beginners’

Zo, het is al weer een aantal dagen geleden dus weer de hoogste tijd voor een teken van leven vanuit Afrika. Het moest even duren, ten eerste omdat we het steeds drukker krijgen hier (dat heb je met de aardige mensen die je steeds uitnodigen voor eten en dergelijke), ten tweede is de laptop af en toe met jan mee, ten derde is internetten niet altijd mogelijk en als laatste obstakel heb je hier lang niet altijd elektriciteit. Maar het feit dat jullie dit nu lezen betekent dat al deze factoren meewerken op dit moment.

We hebben ondertussen al weer enorm veel beleeft dus volgt hier een impressie. In het kader van onze cursus ‘Afrika voor beginners’ hebben we de volgende onderdelen met succes weten af te ronden. 1) Zelf rondrijden in grote 4×4 auto’s over afrikaanse hobbelwegen (aan de linkerkant van de weg!); 2) het kopen en slachten van een geit voor het feest van de studenten; 3) het opknagen van een stok suikerriet; 5) vuur maken en water koken.

Afgelopen donderdag heb ik gesproken op de diploma-uitreiking van de studenten. Ondertussen zijn de meeste studenten nu vertrokken van de boerderij en is het dus een stuk rustiger geworden. Het is nu nog slechts Amorim en Isabelle en hun drie kinderen, Victor en wij tweetjes. De taakverdeling is als volgt: wij kopen het eten (want wij hebben geld) en zij koken het voor ons (want zij hebben tijd). Het blijft verbazingwekkend om te zien met hoe weinig deze mensen rond komen. Het gemiddelde salaris voor iemand met een gewone baan (6 dagen in de week) is 1,2 miljoen meticais. Dat klinkt veel maar het is slechts 42 euro!

Voor de rest hebben we gezelschap gekregen van een zwerm bijen in ons huisje. De meesten zijn dezelfde dag nog vertrokken maar we maken er dagelijks nog zo’n tien tot twintig dood voordat we gaan slapen. ‘s Avonds blijven ze rustig op het raam zitten dus zo spannend is dat niet, maar toen die hele zwerm in ons huisje rondzoemde was het echt een beetje angstaanjagend. We bleven dus maar een beetje uit de buurt. O ja, ik ben de onofficiele tenniskampioen van Lichinga geworden eergister. We hebben een tennistoernooi gespeeld met de jongens de hier door het YWAM-team getraind zijn. Sommigen herkende ik nog van twee jaar geleden. Ze zijn ondertussen echt goed geworden en ik moest dan ook alle zeilen bijzetten om niet ten onder te gaan. Ik moest de finale spelen tegen Fred (de YWAM-trainer), het was gloeiend heet en zeer vermoeiend maar ontzettend gaaf om weer eens te spelen. De vorige zondag zijn we naar de kerk van Igreja Evangelica Assembleu de Deus geweest waar pastor Bambo de voorganger is. Deze zondag was ik uitgenodigd om in dezelfde kerk te komen spreken, dus dat heb ik met veel plezier gedaan. We gaan dinsdag en woensdag mee met Fred naar Itapela. Hij gaat daar met een team pionieren. Dan zit je dus echt ‘in the middle of nowhere’. Ik ga helpen met het bouwen van zijn nieuwe huis en Sandra gaat de locale gezondsheidskliniek vereren met een bezoek.

En dan is het al bijna weer over voor ons. We gaan of vrijdag met de ‘chapa’ in twee dagen terug naar Lilongwe alwaar we zaterdag in het vliegtuig zullen stappen. Of misschien kunnen we voor een groot gedeelte een lift krijgen naar Mangochi en dan gaan we misschien op vrijdag weg. De clou is natuurlijk dat we absoluut op tijd moeten zijn voor het vliegtuig. Als alles goed gaat dan zijn we op zondag-ochtend zo rond een uurtje of 6 in de buurt van Schiphol. Het is vreemd we missen jullie maar tegelijkertijd hebben we helemaal geen zin om hier weg te moeten gaan. We leren en zien zo veel, en we kunnen zoveel goeds doen dat weggaan niet eenvoudig zal zijn. Maar alles op zijn tijd. We komen er weer aan en we hebben zin om weer in ons eigen huisje te zijn met onze vrienden en familie in de buurt. Ik weet niet of ik ondertussen nog een keer op het internet kan komen. In dat geval is geen nieuws over het algemeen goed nieuws. Tot gauw!

Veel liefs en Gods zegen,

Frank en Sandra